Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Αὐστραλίας κύριε Μακάριε,
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἀρχιερεῖς,
Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Μιλητουπόλεως κύριε Ἰάκωβε, ὑπεύθυνε τοῦ πνευματικοῦ ἔργου τῆς Βασιλειάδος,
Ἐντιμότατε κύριε Ἰορδάνη Ἰορδανίδη, Προεδρεύων τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ὀργανισμοῦ τῆς Βασιλειάδος, καί Ἐντιμότατα μέλη αὐτοῦ,
Προσφιλέστατοι ἔνοικοι καί κατοικοῦντες εἰς τούς χώρους τοῦ φιλοξένου εὐαγοῦς τούτου Ἱδρύματος,
Ἀγαπητοί ἐργαζομένοι καί διακονοῦντες εἰς τήν Βασιλειάδα,
Ἐκλεκτοί παρόντες,
Ἡ ἀρχαία «Βασιλειάς» ὑπῆρξε, κατά τόν ἐκκλησιαστικόν ἱστορικόν Σωζομενόν τόν Σαλαμίνιον, «πτωχῶν τό ἐπισημότατον καταγώγιον»[1], δηλαδή τό σπουδαῖον καί μοναδικόν διά τήν ἐποχήν του προνοιακόν καθίδρυμα, ἱδρυθέν ὑπό τοῦ Ἁγίου Πατρός καί Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας, διά τήν θεραπείαν τῶν ποικίλων ἀναγκῶν τῶν πτωχῶν, εἰς μίαν ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία μόνη, σχεδόν ἀποκλειστικῶς, εἶχε τήν εὐθύνην διά τήν κοινωνικήν μέριμναν, τήν εὐποιίαν καί τήν φροντίδα τῶν ἐν ἀνάγκαις καί περιστάσεσιν. Αὐτή ἡ μέριμνα διά τόν πάσχοντα, τόν πτωχόν, τόν ἀνήμπορον, τόν ἐμπερίστατον, ἐν γένει, ἐνυπάρχει εἰς τόν εὐαγγελικόν λόγον, ἤ κάλλιον εἰπεῖν, εἰς τόν εὐαγγελικόν τρόπον ζωῆς ἐξ ὑπαρχῆς, καθώς ἀναγινώσκομεν εἰς τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων: «οὐδέ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ᾽ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά […] οὐδέ γάρ ἐνδεής τις ὑπῆρχεν ἐν αὐτοῖς· ὅσοι γάρ κτήτορες χωρίων ἢ οἰκιῶν ὑπῆρχον, πωλοῦντες ἔφερον τάς τιμάς τῶν πιπρασκομένων καί ἐτίθουν παρά τούς πόδας τῶν ἀποστόλων· διεδίδοτο δέ ἑκάστῳ καθότι ἄν τις χρείαν εἶχεν» (Πραξ. δ´, 32-35).
Πιστός εἰς τήν εὐαγγελικήν παράδοσιν, ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἰεζεκιήλ, ὁ ρηξικέλευθος ὁραματιστής καί ἀναμορφωτής τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας, ἐδημιούργησε τήν προνοιακήν αὐτήν δομήν τῆς «Βασιλειάδος» διά τήν φροντίδα τῶν ἀδελφῶν μας, τῆς τρίτης ἡλικίας, εἰς συνεργασίαν μέ τόν φιλόπονον καί φιλάνθρωπον Πρωτοπρεσβύτερον πατέρα Ἰωάννην Καπέταν, πρῶτον διευθυντήν τοῦ Ἱδρύματος. Βεβαίως, ἔκτοτε ἡ «Βασιλειάς» ἀνεπτύχθη σημαντικῶς, ἐπεξετάθη εἰς τό σύνολον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς καί, κυρίως, μετεξελίχθη εἰς μίαν σύγχρονον καί πρωτοποριακήν μονάδα κοινωνικῆς μερίμνης, ἡ ὁποία προσφέρει ποικίλας καί ἄκρως ἐξειδικευμένας ὑπηρεσίας καί δέν ἀποτελεῖ, ἁπλῶς καί μόνον, ἕνα οἶκον εὐγηρίας. Πλήν τῆς φιλοξενίας εἰς ἕνα σύγχρονον καί οἰκογενειακόν περιβάλλον, ἡ «Βασιλειάς» περιλαμβάνει Ἡμερήσια Κέντρα, ὅπου οἱ ἡλικιωμένοι ἀπολαμβάνουν ὀλίγας ὥρας τῆς ἡμέρας εἰς ἕνα θερμόν καί φιλικόν κλῖμα καί παροχήν κατ᾽ οἶκον φροντίδος καί νοσηλείας.
Μακαρίζομεν καί δεόμεθα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰεζεκιήλ, ὡς καί τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Στυλιανοῦ, τοῦ πολυτρόπως στηρίξαντος τήν «Βασιλειάδα». Συγχρόνως ἀπονέμομεν τόν δίκαιον τῆς Ἐκκλησίας ἔπαινον καί ἐκφράζομεν τήν βαθεῖαν εὐαρέσκειαν τῆς ἡμῶν Μετριότητος προσωπικῶς πρός τόν σημερινόν Ἀρχιεπίσκοπον καί πεφιλημένον ἀδελφόν κ. Μακάριον, ὁ ὁποῖος μετά πολλῆς ἀγάπης καί ζήλου καί ἐνδιαφέροντος περιβάλλει τήν «Βασιλειάδα» καί ἤδη ἐπεξέτεινεν αὐτήν μέ νέαν ἐκ θεμελίων δομήν εἰς τήν Πέρθην, εἰς τήν Ἀδελαΐδα καί εἰς τό Σύδνεϋ μετά τήν δωρεάν τοῦ Καστελοριζίου Ἱδρύματος. Συγχαίρομεν ὡσαύτως τόν Θεοφιλέστατον ἀδελφόν, Ἐπίσκοπον Μιλητουπόλεως κ. Ἰάκωβον διά τήν ἐξαιρετικήν ἐργασίαν τήν ὁποίαν ἐπιτελεῖ εἰς τόν τομέα τῆς ποιμαντικῆς εἰς τά Ἱδρύματα τῆς Βασιλειάδος, καθώς καί τόν Γενικόν Διευθυντήν κ. Ἰορδάνην Ἰορδανίδην, τά μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, τόν μόνιμον κατά νόμον ἐκπρόσωπον τοῦ Ἱερωτάτου ἀδελφοῦ Ἀρχιδιάκονον Ἀθηναγόραν, τόν Ἐντιμολογιώτατον Ἄρχοντα ὀφφικιάλιον κύριον Θεοδόσιον Πεγκλῆν, Ἀντιπρόεδρον, τούς Ἐντιμοτάτους κυρίους Γρηγόριον Γαβριηλίδην καί Κοσμᾶν Δημητρίου καί τήν Ἐλλογιμωτάτην κυρίαν Αἰμιλίαν Κατσογιάννη, ἀλλά καί πάντας τούς ἐργαζομένους διά τήν θυσιαστικήν των μέριμναν καί προσφοράν καί διά τήν ὑψηλήν αἴσθησιν καθήκοντος μέ τήν ὁποίαν ἐργάζονται διά τήν ἀνακούφισιν τῶν ἀδελφῶν μας.
Ἐπιθυμοῦμεν μετ᾽ ἐπιτάσεως νά δηλώσωμεν ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῆς τρίτης ἡλικίας δέν εἶναι οἱ ἀπόμαχοι τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μόνον ηὐξημένας ἀνάγκας καί ἀποτελοῦν, τρόπον τινά, ἐπιβάρυνσιν διά τούς ὑπολοίπους. Τοὐναντίον, οἱ ἡλικιωμένοι συνιστοῦν τό θεμέλιον τῆς κοινωνίας μας, διότι ἐπάνω εἰς τούς κόπους καί τά ἔργα των ἐκτίσθη τό παρόν. Ἡ πεῖρα, ἡ σοφία, αἱ ἐμπειρίαι τῶν ἡλικιωμένων συνανθρώπων μας ἀποτελοῦν ἀνεκτίμητον παρακαταθήκην ἰδίως διά τήν νεότητα, ἡ ὁποία ἀναζητεῖ αὐθεντικά πρότυπα ζωῆς. Καί ἀσφαλῶς αἱ εὐχαί καί αἱ προσευχαί τῶν γονέων καί τῶν πάππων στηρίζουν τά θεμέλια ὄχι μόνον τῶν οἴκων ἀλλά καί τῆς κοινωνίας ὁλοκλήρου. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ ἄνθρωποι τῆς τρίτης ἡλικίας ἀξίζουν δικαιωματικῶς τῆς προσοχῆς, τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς φροντίδος ὄχι ὡς ἐλεημοσύνης ἀλλά ὡς ὀφειλετικοῦ χρέους. Ἡ «Βασιλείας» εἶναι μία ἔμπρακτος ἀπόδειξις αὐτῆς τῆς στοργῆς πρός τούς ἡλικιωμένους συνανθρώπους μας.
Χαιρόμεθα ἰδιαιτέρως καθώς σήμερον, μετά τῶν τιμίων Συνοδῶν μας, εὑρισκόμεθα εἰς τήν «Βασιλειάδα» ἐν μέσῳ ἐκλεκτῶν ἀδελφῶν, προβεβηκότων μέν τῇ ἡλικίᾳ ἀλλά νεαζόντων τῇ καρδίᾳ, καί κοινωνοῦμεν ἐκ τῆς πείρας καί τῆς σοφίας καί τῆς ἀγάπης τῆς καρδίας των καί ἐκφράζομεν τήν βαθυτάτην ἱκανοποίησίν μας διά τό ἐνταῦθα ἐπιτελούμενον εὐλογημένον ἔργον. Διά μίαν ἀκόμη φοράν ἐκφράζομεν τήν ἀγάπην καί τό ἐνδιαφέρον μας διά τήν τρίτην ἡλικίαν, διαδηλοῦμεν μεγαλοφώνως τήν εὐαρέσκειαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας πρός τόν Ἱερώτατον ἀδελφόν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Μακάριον καί πρός τούς ἰθύνοντας καί ἐργαζομένους εἰς την «Βασιλειάδα» καί εὐλογοῦμεν ἅπαντας πατρικῶς καί Πατριαρχικῶς. Ὅλα τά καλά τοῦ Θεοῦ δι᾽ ὅλους σας, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ.
[1] Πρβλ. Ἑρμείου Σωζομενοῦ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Βιβλίον 5ον-Κεφ. 34ον, PG 67, 1397 A.
Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου
İlk yorum yapan siz olun