Քանիցս գրեցինք պոլսահայ մամուլին օրհասական վիճակին մասին, ըսինք որ հոգեվարք է, մեր 84րդ տարեդարձին խոստովանեցանք որ վստահ չէինք թէ պիտի կարենայի՞նք տօնել մեր 85րդը…։ Մեր ձայնը մասամբ լսելի դարձաւ, ժողովներ գումարուեցան, ցարդ ապարդիւն մնացած ժողովներ… Բայց եւ այնպէս յոյսը կը շարունակուի։
Տօնական օրերը մօտեցան, մեր ընթերցողները, հայ գիրն ու տառը սիրողները, մեր համայնքային այն մարմինները, որոնք գիտակից են հայ մամուլին կարեւորութեան եւ անհրաժեշտութեան՝ մեր ժողովուրդի պատմութիւնը ապագայ սերունդներու փոխանցելու պարտականութեան համար, թող օգտուի առիթէն, փոքր իսկ եթէ ըլլայ, ծանուցումներ թող հրատարակեն մեր սիւնակներուն մէջ՝ շնորհաւորելով իրենց սիրելիները, ազգականները, բարեկամները, շունչ մը թող ըլլան մեզի, ափ մը ջուր թող ըլլան «սովահար» մամուլին։
Պատմութիւնը ապագայ սերունդներու փոխանցել ըսինք քիչ առաջ։ Բացարձակապէս ճիշդ է. մե՛նք ենք, այսինքն մամո՛ւլն է, որ կը գրէ պատմութիւնը եւ զայն կը փոխանցէ ապագայ սերունդներուն։ Թուային հարթակները, որոնք վերջին տարիներուն այդքան նորաձեւութիւն դարձած են եւ որոնց կ’ապաւինինք մեր ամէն տեսակ հաղորդակցութեան համար, անորոշ ապագայ ունին եւ չեն կրնար հարթակ մը ըլլալ այս կարեւոր պարտականութեան տեսակէտէ։ Երկու օր առաջ ասոր կենդանի օրինակը ապրեցանք։ Այս թուային հարթակներէն մին կը հիւրընկալէր մեր ազգայիններէն չորս փորձառու վարչայիններ՝ Մելքոն Գարաքէօսէ, Լեւոն Գուզիքօղլու, Մուրատ Էօղէր եւ Սեւան Չավուշեան։
Մեր դպրոցներու վիճակը, աշակերտներու թիւի նահանջը եւ նմանօրինակ նիւթեր կը ծեծուէին։ Թէեւ բոլոր հիւրերը վստահաբար հայերէն գիտէին, բայց յայտագիրը անշուշտ տեղական լեզուով կը հաղորդուէր։ Հաղորդավարը որ յաճախ կը կրկնէր թէ չես գիտեր քանի՞ հարիւր հոգի ուղղակիօրէն կը հետեւէր հաղորդումին եւ չես գիտեր քանի՞ տասնեակ հազար հոգի հետեւեալ օրը պիտի դիտէր տեսաերիզը, լաւատեղեակ էր որ եթէ հայերէնով ըլլար հաղորդումը, թերեւս 20, 25 հոգի հազիւ պիտի դիտէր զայն։ Ցաւալի է, բայց իրաւունք ունէր…։
Միջոց մը Տիար Մելքոն Գարաքէօսէ կարգ մը թուղթեր դրաւ սեղանին վրայ եւ սկսաւ մեր դպրոցներուն 40, 50 տարի առաջուան աշակերտներու թիւերուն մասին տեղեկութիւններ փոխանցել։ Հաղորդավարը ձեռքը երկարեց, խլեց էջ մը եւ «Օօօօ որքան կատարեալ ցանկ մը պատրաստեր էք, եւ թէ հայերէնով», ըսաւ, տեսախցիկներուն ցոյց տալով այդ ցանկը։ Մելգոն Գարաքէօսէ պատասխանեց, «Ոչ, ես չպատրաստեցի, արխիւէս հանեցի, բերի»։
Արխիւ…։ Այո՛, սիրելի ընթերցողներ, վստահ եմ որ գուշակեցիք. ցոյց տրուած էջը՝ թերթիս ՄԱՐՄԱՐԱ-ի 50 տարի առաջուան թիւերէն մէկն էր, եւ ահաւասիկ այսօր, կամ այդ պահուն էջ մը կը բանար 1980ական թուականներէն, 50 տարուան փաստաթուղթ մը կը դնէր սեղանին վրայ։
Անշուշտ, հայ թերթը ունի անհամար ուրիշ առաքելութիւններ եւս, բայց մենք այժմ պիտի գոհանանք այսքանով, շնորհակալութիւն յայտնելով այդ յայտագրին, որ կամայ-ակամայ, վստահաբար առանց իսկ անդրադառնալու, շեշտեց հայ թերթին կարեւորութիւնը։
Ա. Հ.
İlk yorum yapan siz olun