DR. EREN FIRAT
Anadolu tanıklık ettiği yaşamları bağrına basmış özgünleştirmiş yeniden şekil vermiştir. Bizans tıbbı, MS 400’den MS 1453’e kadar Bizans İmparatorluğu’nun yaygın tıbbi uygulamalarını kapsar. Bizans tıbbı, antik çağlardan beri gelen tıbbi uygulamaları korurken, İslam tıbbını etkilemiş ve aynı zamanda Rönesans döneminde Batı’da tıbbın yeniden doğuşunu teşvik etmiştir. Bizans, gelişen tıp kurumlarına sahip ilk imparatorluklardan biriydi. Bizans İmparatorluğu’ndan önce Roma İmparatorluğu’nun özellikle askerler ve köleler için hastaneleri vardı. Ancak, bu kuruluşların hiçbiri halka yönelik değildi. Bizans’taki hastaneler başlangıçta kilise tarafından yoksulların temel olanaklara erişebileceği bir yer olarak hizmet vermeye başladı. Hastaneler genellikle kadın ve erkek olarak ayrılmıştı. Bu hastanelerin kalıntıları arkeologlar tarafından keşfedilmemiş olsa da, Bizans İmparatorluğu’ndan kalma hastanelerin kayıtları, açık bir ocağın temel özelliğine sahip büyük binaları tanımlamaktadır. Bizans İmparatorluğu’nun kuruluşları, günümüzde modern hastaneler olarak bildiğimiz hastanelerin başlangıcını andırıyordu.
İLK HASTANE
İlk hastane 344-358 yılları arasında Antakyalı Leontius tarafından yaptırılmış ve yabancıların ve göçmenlerin sığınma yeri olmuştur. Aynı zamanda, Marathonius adlı bir diyakoz Konstantinopolis’teki hastane ve manastırlardan sorumluydu. Ana hedefi, hastaneleri Bizans şehirlerinin ana parçası olarak gösteren kentsel estetiği geliştirmekti. Bu ilk hastaneler yoksullar için tasarlandı. Aslında, Bizans İmparatorluğu’ndaki çoğu hastane neredeyse yalnızca yoksullar tarafından kullanılıyordu. Bunun nedeni Gregory Nazianzen’in hastaneyi cennete giden bir merdiven olarak adlandırarak, iyileşmeyi desteklemekten ziyade yalnızca kronik veya ölümcül hastaların ölümünü kolaylaştırmayı amaçladığını ima ettiği gibi hastanelerin tanımları olabilir. Bu kurumların neden kilise tarafından başlatıldığı konusunda bilim adamları arasında tartışmalar var. Bu hastaneler için durum ne olursa olsun, imparatorluğun her yerine yayılmaya başladılar. Kısa bir süre sonra, Caesarealı Aziz Basil, hastalara ve evsizlere sığınak sağlayan hastalar için bir yer geliştirdi.
Dördüncü yüzyılın ortalarından sonlarına kadar hastaneler imparatorluğun her yerine yayıldı. Konstantinopolis’in dışında, Selanik’te bir hastanenin, hastalarına yatak ve barınak sağlamanın yanı sıra, on ikinci yüzyılda gelen hastalara ilaç da dağıttığına dair kanıtlar var. Şimdi Viyana Dioscorides olarak bilinen 5. yüzyıldan kalma Bizans el yazması , Konstantinopolis’te, o şehirde oluşturulduktan yaklaşık bin yıl sonra hala bir hastane ders kitabı olarak kullanılıyordu; Marjinal olarak, el yazması kaydında, 1406’da Nathaniel adında bir Yunan hemşire tarafından geri tepmesi emredildi.
Orta Çağ boyunca imparatorluktaki hastanelerin gerçek sayısını takip etmek zordur. Bazı uzmanlar 160’tan fazla hastaneyi tahmin ediyor. Konstantinopolis’teki gibi büyük hastanelerin iki yüzden fazla yatağı olduğu tahmin ediliyordu.
Bizanslı doktorlar, vücudun dört sıvıdan kan, balgam, sarı safra ve kara safradan oluştuğuna dair Hipokrat Teorisini takip ettiler. Bu mizaçlar, sıcak veya soğuk, kuru veya nemli belirli mevsimlere bağlıydı. Bizanslı hekimler bu huyları tespit etmek için ağırlıklı olarak Galen’in eserlerine güvendiler.
Bizanslı hekim John Zacharias Aktouarios’un üroloji alanında da büyük etkisi oldu. Aktouarios, idrarı on bir farklı bölüme ayıran bir şişe tasarladı. Şişede tortuların veya ayrı renklerin göründüğü bölüm, farklı bir vücut bölümüyle ilişkilendirildi. Örneğin, şişenin tepesinde bulutlar varsa, bunun kafa enfeksiyonlarını temsil ettiği düşünülüyordu.
AMELİYAT VE İLAÇLA TEDAVİ
Aeginalı Paul ameliyatın ön saflarındaydı. Aeginalı Paul, Epitome of Medicine adlı çalışmasında kırktan fazla ameliyat türüne ve yaklaşık on beş cerrahi alete atıfta bulunur. Ek olarak, “akonetes” adı verilen cerrahi aletleri temiz tutmak için işe alınan kişiler olduğu açıktır. Bu, Bizans hastanelerinin cerrahiye olan ilgisini göstermektedir.
Ameliyata ek olarak, ilaçlar da hastalıkları tedavi etmenin yaygın bir yoluydu. Trallesli Alexander, hastalıkları denemek ve tedavi etmek için kullandığı altı yüzden fazla ilaç yazdı.
Hıristiyanlık, hastanelerin inşasında ve bakımında kilit rol oynadı. Birçok hastane kendi bölgelerinde piskoposlar tarafından inşa edildi ve bakımı yapıldı. Hastaneler genellikle kiliselerin yanına veya çevresine inşa edildi ve kurtuluş yoluyla iyileşme fikrine büyük önem verildi. İlaç başarısız olduğunda, doktorlar hastalarından dua etmelerini isterdi.
(*) Bu yazı derlemedir. Sn Burhan Oğuz’un yazısı temel alınarak hazırlanmıştır.
İlk yorum yapan siz olun