Petition for Nagorno-Karabakh

11 April 2016

In the early morning of April 2, in a serious breach of the 1994 cease-fire agreement and the 1995 agreement on consolidation of the cease-fire regime, which both have a perpetual nature, the Azerbaijani armed forces have unleashed unprecedented large-scale military actions along the whole Line of Contact between Nagorno-Karabakh and Azerbaijan. Heavy artillery, tanks and air forces have targeted the positions of the Defence Army of Nagorno Karabakh Republic, as well as the civilian infrastructure and settlements. The Azerbaijani authorities obviously launched the offensive military actions unexpectedly to simply seize some territories, and to distract its population’s attention from ongoing economic turbulences, hundreds of human rights violation, as well as from the rising scandal around President Aliev, revealed in Panama Papers, that billions of dollars were offshored to the companies, registered on the name of Aliev’s daughters and other relatives. As a result, hundreds of soldiers were killed, wounded or are missing in action on both sides.

Background

It is a well-known fact of history that Nagorno Karabakh (Artsakh), throughout centuries being populated by vast majority of Armenians, was annexed to Soviet Azerbaijan by the decision of J. Stalin in 1921, in order to please Turkey and develop communist lines in them. During the Soviet era Azerbaijani SSR government conducted systematic Azerification of the region, resulting in the decreased Armenian population (from 95% to 75% in mid-eighties) facing continuous discrimination in political, social, educational and other aspects of life. On 10 December 1991 in a referendum conducted according to international law, Nagorno Karabakh population’s striking majority approved the creation of an independent state. Being furious with these developments, Azerbaijan commenced a large-scale war against the Karabakhi population, which resulted in death of more than 30,000 people on all sides and was resolved by cease-fire agreement on 12 May 1994, by which Azerbaijan government also recognized Nagorno Karabakh as a party to the conflict.     

However, the cease-fire agreement has been continuously violated by oil-rich Azerbaijan, the current dictator of which – President Ilham Aliev, since 2004 has allocated large part of oil revenues for purchasing of weaponry, including offensive weaponry (in violation of norms of the Treaty on Conventional Armed Forces in Europe). Azerbaijan military budget increased more than 20 times in 10 years, as assigned by President Aliev to “draft a military budget equal to the overall budget of Armenia”, accompanied with inflammatory war rhetoric of the leadership of Azerbaijan, claiming Yerevan and other parts of the Republic of Armenia as “ancient lands of Azerbaijan”. It is no surprise, that given the disastrous fall in prices of energy resources resulting in 50% depreciation of the Azerbaijani national currency and dramatic discontent of the population, the Azerbaijani government felt it has no choice, but to breach the cease-fire again, this time in the form of a four-day war.

Azerbaijan has tried to present the UN Security Council resolutions of 1993 as the basis of the conflict settlement by distorting their essence, deliberately ignoring the key and unconditional demand of all four resolutions: immediate cessation of military and hostile acts. Furthermore, the Security Council resolutions call to refrain from any actions that will undermine the peaceful settlement of the conflict – to which Azerbaijan opposes up until now.

Azerbaijani officials did not hide that, in fact, they have started this undeclared war, which is obvious from the numerous statements by President Aliev and well-known and publicly available speech of the Ambassador of Azerbaijan to Russia. Following his President, Azerbaijan minister of defence Zakir Hasanov during the Novruz holidays on March 23 stated that soon by one strike “they will return back their territories and destroy the enemies”, which are the Nagorno Karabakh Armenians. It is obvious, that the dictator president of the country with the poorest human rights record, reported cases of tortures of political prisoners and human rights activists, is desperate to show, that his war rhetoric has any value and consolidate the rising anti-governmental moods into the hatred towards the “enemy”.

The large-scale offensive operations unleashed by Azerbaijan against Nagorno Karabakh (Artsakh) Republic during April 2-5, and still continuing after the cease-fire regime was announced on April 5, are accompanied with gross violations of international humanitarian law and international human rights law, particularly, the Universal Declaration of Human Rights, Geneva Conventions of 1949 and its Additional Protocols of 1977, 1989 Convention on the Rights of the Child.

From the very beginning of the Azerbaijani offensive civilian infrastructures and civilian population, including children and the elderly have become intentional and indiscriminate targets of their actions. Among the first civilian victims were the 12 years old Vaghinak Grigoryan, who was killed, and two other wounded schoolchildren.

In Talish village of Martakert region of Artsakh, the Azerbaijani soldiers tortured, maimed and killed three members of the Khalapyan family, the eldest of which was Marusya Khalapyan, born in 1924. It is impossible to imagine any justification for such barbarian acts towards the civilians. Along with these atrocities, soldiers of the NKR Defence Army Haik Toroyan, Karam Sloyan, Hrant Gharibyan were all beheaded and maimed in ISIS-style appalling behaviour, after special forces of the Azeri army attacked their positions. The actions of the Azerbaijani army are blatantly violating the abovementioned conventions, customary law on war, as well as are beyond any civilizational elementary norms.

Being convinced that the most effective way to curb Azerbaijan’s military ambitions and exclude further military aggression against Nagorno Karabakh is the recognition of the independence of the Nagorno Karabakh (Artsakh) Republic by the international community;

We, the undersigned, representatives of non-governmental organizations of Nagorno-Karabakh and Armenia, as well as representatives of mass-media, who worked on the Line of Contact and all over Nagorno Karabakh (Artsakh) Republic during all the days of military actions,

appeal to you and call to

strongly condemn the atrocities and war crimes, committed by Azerbaijan against Nagorno Karabakh (Artsakh) Republic and its civilian population,

strongly condemn calls from Turkey and the Organization of Islamic Cooperation to Azerbaijan to continue the military aggression against the Nagorno Karabakh (Artsakh) Republic,

restate that there is no other solution to this conflict than by peaceful negotiations and

urge on the OSCE Minsk Group to restore the status of the Nagorno Karabakh (Artsakh) Republic as a full-fledged party to the negotiations.

Singed:

No.

Name of the Organization / Media

Name of the person in charge

Remarks

Telephone

Email address:

Signature

ԼԵՌՆԱՅԻՆ ՂԱՐԱԲԱՂԻ ԵՎ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՀԱՍԱՐԱԿԱԿԱՆ ԿԱԶՄԱԿԵՐՊՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ և ԶԱՆԳՎԱԾԱՅԻՆ ԼՐԱՏՎԱՄԻՋՈՑՆԵՐԻ ՆԵՐԿԱՅԱՑՈՒՑԻՉՆԵՐԻ ՀԱՄԱՏԵՂ ԿՈՉՆ ՈՒՂՂՎԱԾ  ԵՎՐՈՊԱԿԱՆ ԽՈՐՀՐԴԱՐԱՆԻՆ

11 Ապրիլ 2016

Ապրիլի 2-ի վաղ առավոտյան, կոպտորեն խախտելով 1994թ. հրադադարի համաձայնագրի և 1995թ. հրադադարի ռեժիմի ամրապնդման համաձայնագրի դրույթները, ինչպես նաև անտեսելով սույն երկու համաձայնագրերի անժամկետ բնույթը, Ադրբեջանի զինված ուժերը սանձազերծեցին աննախադեպ լայնածավալ ռազմական գործողություններ Լեռնային Ղարաբաղի և Ադրբեջանի միջև շփման գծի ողջ երկայնքով: Լեռնային Ղարաբաղի Պաշտպանական բանակի դիրքերը, ինչպես նաև քաղաքացիական ենթակառուցվածքները և բնակավայրերը հայտնվեցին ծանր հրետանու, տանկերի և օդային ուժերի հրետակոծության տակ: Ադրբեջանի իշխանությունների կողմից սանձազերծված հարձակվողական գործողությունների անակնկալ բնույթը ենթադրում էր, որ նրանք պարզապես ցանկանում էին գրավել որոշակի տարածքներ, ինչպես նաև շեղել սեփական ժողովրդին երկրում օր-օրի ահագնացող տնտեսական ալեկոծումներից, մարդու իրավունքների խախտման հազարավոր դեպքերից, այդ թվում նաև նախագահ Ալիևի շուրջ հասունացող սկանդալից՝ կապված “Պանամական փաստաթղթեր” կոչվող հաշվետվության հետ, ըստ որի Ալիևի դստրերն և բարեկամները օգտագործել են իրենց անվամբ գրանցված օֆշորային ընկերությունները ու հիմնադրամները միլիոնավոր դոլարներ թաքցնելու նպատակով: Այս ամենի հետևանքով հակամարտող կողմերը տվեցին բազմաթիվ զոհեր, վիրավորներ, ինչպես նաև անհայտ կորածներ:

Նախապատմությունը

Պատմական հայտնի փաստ է, որ Լեռնային Ղարաբաղը (Արցախ) դարեր շարունակ բնակեցված է եղել հայերի ճնշող մեծամասնությամբ, 1921թ. Յոսիֆ Ստալինի որոշմամբ բռնակցվում է Սովետական Ադրբեջանին՝ Թուրքիային հաճոյանալու և այս երկրում կոմունիստական գիծը զարգացնելու նպատակով: Խորհրդային շրջանում Ադրբեջանական ԽՍՀ իշխանությունները տարածաշրջանում պարբերաբար իրականացնում էին «ադրբեջանականցման» քաղաքականություն, որի հետևանքով նվազեց տեղի հայկական բնակչության մասնաբաժինը (95%-ից դառնանում է 75% 80-ականների կեսերերին)՝ պարբերաբար ենթարկվելով քաղաքական, սոցիալական, կրթական և այլ խտրականությունների: 1991թ.-ի դեկտեմբերի 10-ին միջազգային իրավունքի շրջանակում անցկացված հանրաքվեի արդյունքում Լեռնային Ղարաբաղի բնակչության ճնշող մեծամասնությունը քվեարկում է անկախ պետություն ստեղծելու գաղափարի օգտին: Այս զարգացումներից գազազած՝ Ադրբեջանը լայնածավալ պատերազմ է սկսում Ղարաբաղի բնակչության դեմ, ինչը հանգեցնում է ավելի քան 30 000 մարդկային զոհերի երկու կողմերից և ի վերջո ավարտվում է 1994թ. մայիսին հրադադարի համաձայնագրի կնքմամբ, որով Ադրբեջանի կառավարությունը Լեռնային Ղարաբաղին նաև ճանաչում է որպես կոնֆլիկտի կողմ:

Այդուհանդերձ, հրադադարի համաձայնագիրը շարունակաբար խախտվում է նավթային պաշարներով հարուստ Ադրբեջանի կողմից, որի ներկայիս բռնապետ Իլհամ Ալիևը 2004թ.-ից սկսած նավթի վաճառքից գոյացած եկամուտները ուղղում է սպառազինությունների, այդ թվում նաև՝ հարձակողական զինամթերքի, գնմանը, դրանով իսկ խախտելով Եվրոպայում սովորական զինված ուժերի մասին պայմանագրի նորմերը: Ադրբեջանի ռազմական բյուջեն 10 տարվա մեջ ավելացվել է մոտ 20 անգամ, ըստ նախագահ Ալիևի՝ «հավասարեցնելու համար իրենց ռազմական բյուջեն Հայաստանի ողջ պետական բյուջեին». այս խոսքերը համեմվում են բոցաշունչ ռազմատենչ հռետորաբանությամբ և հայտարարություններով, թե Երևանը և ՀՀ-ի մնացյալ տարածքները Ադրբեջանի «պատմական հողերն են»: Հաշվի առնելով էներգակիրների շեշտակի գնանկումն, ինչը հանգեցրեց Ադրբեջանի ազգային արժույթի 50% արժեզրկմանը, ինչպես նաև ժողովրդի շրջանում աճող դժգոհությունը, զարմանալի չէ, որ Ադրբեջանի կառավարությունը ենթադրեց, որ այլ ելք չունի, քան խախտել հրադադարի ռեժիմը՝ այս անգամ սանձազերծելով քառօրյա պատերազմ:

Ադրբեջանը փորձեց խեղաթյուրել ՄԱԿ-ի 1993թ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերը որպես հակամարտության կարգավորման հիմք՝ աղավաղելով դրանց էությունը, միտումնավոր անտեսելով չորս բանաձևերի առանցքային և անվերապահ պահանջը, այն է՝ ռազմական և թշնամական ակտերի անհապաղ դադարեցում, որը անընդմեջ խախտվում էր Ադրբեջանի կողմից: Բացի այդ, Անվտանգության խորհրդի բանաձևերը հորդորում էին ձեռնպահ մնալ այնպիսի գործողություններից, որոնք կարող են վտանգի ենթարկել հակամարտության խաղաղ կարգավորումը և որին ցայժմ ընդդիմանում է Ադրբեջանը:

Ադրբեջանցի պաշտոնյաները, իրենց հերթին, չեն թաքցնում այն հանգամանքը, որ իրենք են սանձազերծել այս չհայտարարված պատերազմը, որը պարզ է դառնում նախագահ Ալիևի բազմաթիվ հայտարարություններից, ինչպես նաև Ռուսաստանում Ադրբեջանի դեսպանի լայնորեն լուսաբանված ելույթից: Հետևելով նախագահ Ալիևի օրինակին, պաշտպանության նախարար Զաքիր Հասանովը մարտի 23-ին, Նովրուզի տոնակատարության ընթացքում հայտարարեց, որ շուտով նրանք «մեկ զարկով հետ կբերեն իրենց տարածքները և կկործանեն թշնամուն»՝ բացահայտ ակնարկելով Լեռնային Ղարաբաղի հայերին: Պարզ է դառնում, որ մի երկրի նախագահ, որը ամենավատթար դիրքերն է զբաղեցնում մարդու իրավունքների խախտումների, ինչպես նաև քաղբանտարկյալների և մարդու իրավունքների պաշտպանների դեմ խոշտանգումների թվով, ամենայն հուսահատությամբ փորձում է ցույց տալ, որ նմանօրինակ ռազմատենչ հռետորաբանությունը արժեքավոր է՝ ահագնացող հակաիշխանական տրամադրություները «թշնամու» հանդեպ ատելության փոխակերպելու առումով:

Ապրիլի 2-5-ը Ադրբեջանի կողմից ընդդեմ Լեռնային Ղարաբաղի (Արցախի) Հանրապետության իրականացրած լայնածավալ հարձակվողական գործողությունները սանձազերծվեցին և դեռևս շարունակվում են ապրիլի 5-ին հայտարարված հրադադարի ռեժիմի վերականգնումից հետո՝ ուղեկցվելով միջազգային մարդասիրական իրավունքի կոպիտ խախտումներով, մասնավորապես Մարդու իրավունքների համընդհանուր հռչակագրի, 1949թ. Ժնեւյան կոնվենցիաների և վերջինիս մաս կազմող 1977թ. Լրացուցիչ արձանագրությունների, 1989թ. Երեխայի իրավունքների կոնվենցիայի դրույթների ոտնահարմամբ:

Հենց ամենասկզբից ադրբեջանական հարձակողական գործողությունները նշանառելով քաղաքացիական ենթակառուցվածքները և քաղաքացիական բնակչությունը՝ ներառյալ երեխաներին և ծերերին, դարձրին նրանց իրենց գործողությունների անխտիր և կանխամտածված թիրախը: Առաջին խաղաղ զոհերից մեկը 12-ամյա Վաղինակ Գրիգորյանն էր, ով սպանվեց, իսկ նրան ուղեկցող երկու դպրոցականները վիրավորվեցին:

Մարտակերտի շրջանում գտնվող Թալիշ գյուղում ադրբեջանցի զինվորները խոշտանգեցին, խեղեցին և սպանեցին Ղափլանյան ընտանիքի երեք անդամներին, որոնցից ամենատարեցը Մարուսյա Ղափլանյանն էր՝ ծնված 1924թ: Անհնար է պատկերացնել որևիցե հիմնավորում, որը կարող է արդարացնել խաղաղ բնակչության նկատմամբ նման վայրենի վերաբերմունքը: Ի դեմս այլ վայրագությունների՝ ԼՂՀ Պաշտպանական բանակի զինվորներ Հայկ Թորոյանը, Հրանտ Ղարիբյանը և Քյարամ Սլոյանը գլխատվեցին և ենթարկվեցին ԴԱԻՇ-ին արժանի սահմռկեցուցիչ կտտանքների: Ադրբեջանական բանակի գործողությունները կոպտորեն խախտում են վերոհիշյալ կոնվենցիաները, պատերազմի սովորութային իրավունքը, ինչպես նաև դուրս են ամեն տեսակ քաղաքակրթական նորմերից:

Համոզված լինելով, որ Ադրբեջանի ռազմական արկածախնդրությունը սաստելու և Լեռնային Ղարաբաղի նկատմամբ հետագա ռազմական ագրեսիան բացառելու միակ եղանակը Լեռնային Ղարաբաղի (Արցախի) Հանրապետության ճանաչումն է միջազգային հանրության կողմից.

մենք՝ ներքոստորագրյալներս, Լեռնային Ղարաբաղի և Հայաստանի հասարակական կազմակերպությունների, ինչպես նաև այն ԶԼՄ ներկայացուցիչներս, ովքեր աշխատել են շփման գծում և ամբողջ Լեռնային Ղարաբաղի (Արցախի) Հանրապետության տարածքում պատերազմական գործողությունների ողջ ընթացքում,

դիմում ենք Ձեզ կոչ-խնդրանքով.

–         խստորեն դատապարտել Ադրբեջանի՝ ընդդեմ Լեռնային Ղարաբաղի (Արցախի) Հանրապետության և վերջինիս բնակչության իրականացրած վայրագությունները և պատերազմական հանցագործությունները,

–         խստորեն դատապարտել Թուրքիայի և Իսլամական համագործակցություն կազմակերպության կոչերը ուղղված Ադրբեջանին, որով նրանք հորդորում են վերջինիս շարունակել ռազմական ագրեսիան ընդդեմ Լեռնային Ղարաբաղի (Արցախի) Հանրապետության,

–         վերահաստատել, որ հակամարտության կարգավորման միակ ընդունելի ճանապարհը խաղաղ բանակցություններն են և

–         կոչ անել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբին վերականգնել Լեռնային Ղարաբաղի (Արցախի) Հանրապետության կարգավիճակը որպես բանակցությունների լիիրավ կողմ:

Ստորագրում եմ.

No.

Կազմակերպության կամ լրատվամիջոցի անվանումը

Իրավասու անձի անունը

Նշումներ

Հեռախոս

Էլ. հասցե

Ստորագրություն

Bu kampanyanın teslim edileceği kurum:

European Parliament

Kampanya mektubunu oku

European Friends of Armenia bu kampanyayı bir imzayla başlattı, şimdi 528 destekçisi var. Görmek istediğin değişimi yaratmak için bugün sen de bir kampanya başlat.

Bir kampanya başlat

Güncellemeler

37 dakika önce

500 destekçi

10 saat önce

Kampanya güncellemesi

Կազմակերպության / կոնտակտների ճշտում

Հարգելի աջակիցներ, Շնորհակալ ենք ակտիվ մասնակցության և ստորագրությունների համար: Քանի որ դիմումը Եվրախորհրդարան պետք է ներկայացնել ՀԿ-ների և ԶԼՄ-ների ներկայացուցիչների…

12 saat önce

250 destekçi

1 gün önce

Kampanya güncellemesi

Ստորագրել միայն գրանցված ՀԿ-ների և ԶԼՄ-ների անունից

Հարգելի գործընկերներ, Ս.թ. ապրիլի 12-ին Եվրախորհրդարանի հերթական նիստի ժամանակ լսումներ են տեղի ունենալու Լեռնային Ղարաբաղի իրավիճակի վերաբերյալ: Վերջին օրերի…

1 gün önce

50 destekçi

1 gün önce

European Friends of Armenia bu kampanyayı başlattı

Destekçiler

Yakın zamanlı yorumlar

il faut stopper la normalisaton de la dictature islamo fasciste au moyen orient : La Turquie.

sasun saugy, Saint-Maur-des-Fossés, Fransa31 saniye önce

0

Kötüye kullanım bildir

Azerbaijan is guilty of war crimes and should be punished!

Hasmik Sargsyan, Watertown, MA13 dakika önce

0

Kötüye kullanım bildir

I’m signing this petition because it is the moral thing to do. You should sign too, you don’t need to be Armenian who just need to believe in human rights and freedom.

Richard Hamasian, New Britain, CT