Ragıp Zarakolu
Kiğı, Bingöl vilayetinin bir ilçesi. Son seçimlerde AKP Bingöl’den 2 milletvekili, HDP ise 1 milletvekili çıkardı. Kiğı’da HDP oyların %49.2’sini aldı.Seçmen sayısı ise, 3755. Evet yanlış duymadınız üçbinyediyüzellibeş. 2014 seçimlerinde ise HDP’nin oyu sadece % 17 idi. CHP % 40 ile birinci parti idi. 2011 seçimlerinde ise % 45 ile AKP birinci parti konumundaydı. Son seçimlerde % 31’de kaldı. 1915 yılı başlarında ise Kiğı kasabasında 3 900 Ermeni ve 1000 kadar Türk/Ermeni yaşıyordu. Köylerinde ise 37 bin Ermeni vardı. Oldukça manüfaktür, tarım ve hayvancılık alanlarında hayli üretken bir yöreydi.
Bugün herhalde Kiğı dışında yaşayan Kiğılıların sayısı halen Kiğı’da yaşayanların sayısını kimbilir kaça katlar. Aynı Elbistanlılar, Dersimliler gibi… Yukardaki türküyü pekala Kiğı için de söyleyebiliriz.
Kiğı (Ermenice Keghi) adını ilk kez 1967’de duydum. Tıbbiye’de okuyan Tülay diye TİP’li bir arkadaşımız vardı. Annesinin son derece endişeli, hüzünlü bir kadın olduğunu hatırlıyorum. Hep kızının, bizim başımıza solcu olduğumuz için, bir şey gelmesinden endişe eder bir hali vardı. Kızı eve biraz geciksin hemen paniğe kapılırdı adeta.
Hani haksız da çıkmadı, neler geldi bizim kuşağın ve sonrakilerin başlarına…
Uzun yıllar düşündüm Tülay’ın annesindeki derin hüznün arkasında ne var diye. Ailesi kim bilir kaç felaket yaşamıştı, nelere tanık olmuştu 1895-6’da, 1915’te, 1938’de…
Dostum Osep Tokat’ın üç dilli olarak (Ermenice, İngilizce ve Türkçe) yayınladığı ( Paros Yayıncılık, 2015 İstanbul) “Virane Kiğı” adlı son kitabı elime geçince, ilk aklıma gelen Kiğılı bu hüzünlü kadın olmuştu. Osep Tokat daha önce de, yine üç dilde Van Gümüş İşçiliği üzerine, ödüllü harika bir kitap yayınlamıştı.
Kitapta Kiğı yöresinin kapsamlı eski bir haritası da yer alıyor. Yöresel tarih açısından böylesi kitaplara o kadar ihtiyaç var ki. Yöre insanı böylesi kitaplara öylesine susamış ki. Sanki ülkede değil de ay üstünde yeni ele geçirilmiş bir arazi de yaşıyorlar ya da Avustralya’da. Tarih kazınarak çıkarılmış bu coğrafyada.
Bingöl ve yöresi 1915 soykırımının en ağır yaşandığı yörelerden biri idi. Hem kurbanlar hem de failler açısından izleri bugüne kadar devam etti. Hala bölgede yaşamakta inat eden “kılıç artıkları” var, nice badireden sonra. Ama faiiler de hala güçlü yörede. Onun için inatçı bir muhafazakar yapısı var Bingöl’ün, Adıyaman gibi mesela.
Osep Tokat’ın milat öncesi Kiğı’yı anlatan kitabı bölgeyi ve insanını anlamak bakımından çok önemli bir katkı. Çalışmanın yılların ürünü olduğunu biliyorum. Milat deyiminden kastım 1915, yanlış anlayıp çok eskilere gitmeyin. 1915 Anadolu tarihi ve coğrafyası açısından gerçekten bir milat anlamı taşıyor. Ermeni platosu, Pontos, Klikya, Kapadokya gibi tarihsel yerleşim mekanları bir viraneye dönüştüğü gibi, aynı zamanda antik tarihsel isimlere dönüştü.
Bunun için 1915 öncesinin tarihi, toplumu, coğrafyası, kültürü üstüne çalışmak bir çeşit modern akeolojidir.
Sadece 100 öncesinin çok eski bir tarihe dönüşmüş, unutulmuş, bellekten kazınmış olması çok acı verici.
Kitapta muhteşem bir coğrafyanın fotografları da yeralıyor. Hey gidi Tanu dağı, Sümbüs, Mardik dağı! Güzelim Abvank… Osnag Köyü’ndeki 300 yıllık dut ağacı. Bir zamanlar orada ipek üretilirdi. Hey gidi İmparator Dırtad zamanından kalma Kiğı kalesinin kalıntıları. Kilise, okul, manastır, konak, çeşme, köprü, mezarlık yıkıntı ve kalıntıları… Bölgenin çok azı kurtulmuş el yazmaları… Khups Köyü (bugün Yazgünü) kazınmış adeta, çünkü eğitime düşkün bir yermiş. Kız ve erkek çocuk ilkokul yanında ana okulu da varmış ve Amerika’dan yollanmış kitaplarla dolu okulun kütüphanesi ve konferans salonu…
1915 yılında kadın erkek direndiler. Khupslular 7 gün boyuna, kimisi dost Dersim aşiretlerine sığınmayı başardı.
Şimdi orada 74 insan yaşıyor sadece. 1915 öncesi ise köyde 1700 kişi yaşıyordu. 300 hane Ermeni, 2 hane Kürttü. Ünlü Ermeni yazarı Tilgadintsi (Hovhannes Harutyunyan) da bu köyde öğretmenlik yapmıştı. Daha sonra İstanbul’da Getronagan Lisesi’nin müdürü olacaktı. 1915 temmuzunda Harput’ta ailesi ile birlikte Der Zor yollarında katledildi. O Ermeni kırsalını en müthiş yazarlarından biriydi. Katledilmese kim bilir ne eserler üretecek, belki Kiğı’yı da anlatacaktı.
Yazarın ailesinin yaşadığı Cermak (bugün ise Yel Değirmeni) Köyü’nde ise 1500 Ermeninin yaşadığı 200 hane ve 7 Türk evi varmış. Karma okula sahip olan, zanaatkar, kültürlü bir köy. Sadece 70 kişi Karer Kürtleri tarafından kurtarıldığı için sağ kalabilmiş. Nice badireden sonra köye dönmeyi başaranlardan sonuncusu 1953 yılında orayı terk etmiş. Bugün Cermak’ta yaşayanların sayısı sadece 85!
Yazarın büyük babası Mardiros Sarkisyan’ın Peri Çayı üzerindeki Selenk Köprüsü ise hala ayakta.
Osep Tokat’ın diğer yapıtlarını, özellikle öykülerini merakla bekliyoruz.
Yorumlar kapatıldı.