Իմ վկաներս պիտի ըլլաք
Յիսուս պատասխանեց անոնց. «Ձեզի չի վերաμերիր գիտնալ ժամն ու ժամանակը զոր Հայրը սահմանած է իր սեփական իշխանութեամμ: Բայց երμ Սուրμ Հոգին իջնէ ձեր վրայ՝ դուք զօրութիւն պիտի ստանաք, եւ իմ վկաներս պիտի ըլլաք Երուսաղէմի, ամμողջ Հրէաստանի եւ Սամարիայի մէջ, եւ մինչեւ երկրիս ծայրերը»: Այս խօսքերն ըսելէ ետք, մինչ անոնք կը նայէին՝ համμարձաւ, եւ ամպ մը ծածկեց զայն անոնց աչքերէն: (Գործք Ա. 7-9)
****
ՀԱՅԱՍՏԱՆԵԱՅՑ ԵԿԵՂԵՑՒՈՅ ԱՄԵՐԻԿԱՅԻ ԱՐԵՒԵԼԵԱՆ ԹԵՄԻ
ԱՌԱՋՆՈՐԴ ԳԵՐՇ. Տ. ԽԱԺԱԿ ԱՐՔ. ՊԱՐՍԱՄԵԱՆԻ
ԶԱՏԿԱԿԱՆ ՊԱՏԳԱՄԸ
Իմ վկաներս պիտի ըլլաք
Յիսուս պատասխանեց անոնց. «Ձեզի չի վերաμերիր գիտնալ ժամն ու ժամանակը զոր Հայրը սահմանած է իր սեփական իշխանութեամμ: Բայց երμ Սուրμ Հոգին իջնէ ձեր վրայ՝ դուք զօրութիւն պիտի ստանաք, եւ իմ վկաներս պիտի ըլլաք Երուսաղէմի, ամμողջ Հրէաստանի եւ Սամարիայի մէջ, եւ մինչեւ երկրիս ծայրերը»: Այս խօսքերն ըսելէ ետք, մինչ անոնք կը նայէին՝ համμարձաւ, եւ ամպ մը ծածկեց զայն անոնց աչքերէն: (Գործք Ա. 7-9)
ործք Առաքելոց գիրքը վերջաμանով մը կը սկսի. Յիսուս Քրիստոսի հրաժեշտի խօսքով՝ ուղղուած իր աշակերտներուն, մարդկային աչքերու տեսողութենէն «համμառնալէ» առաջ՝ իր Հօրը աջ կողմը նստելու համար: Յարուցեալ Քրիստոսը կը յիշեցնէ իր աշակերտներուն թէ մարդ արարածներու կարողութիւնները սահմանափակ են, նոյնիսկ Քրիստոսի հրաշալի Յարութենէն ետք, թէ Աստուծոյ գործերը միշտ խորհրդաւոր պիտի ըլլան մարդուն համար, եւ թէ կարգ մը μաներ պարզապէս վեր են մարդկային հասկացողութենէ:
Բայց յաջորդ խօսքերով ան կը վստահեցնէ իր աշակերտները թէ անոնք Սուրμ Հոգիի զօրութիւնը պիտի ստանան եւ «վկաներ» պիտի ըլլան իրենց քաղաքներուն եւ շրջակայքի μնակավայրերուն մէջ, ու արդարեւ «մինչեւ երկրիս ծայրերը»: Հրաժեշտի այս խօսքին մէջ կը μացուի տեսիլքը ապագային, հեռաւոր երկիրներու եւ նոյնիսկ հեռաւոր ժամանակներու՝ երμ Յիսուսի հետեւորդները իր վկաները պիտի ըլլան կամ, Յունարէն μառը գործածելով՝ մարտիրոսներ Քրիստոսի ճշմարտութեան սիրոյն:
Յատկապէս նշանակալից է այս մտածումը մեզի համար այս տարի՝ երμ կը նշենք մեր ժողովուրդի նահատակութեան մեծագոյն դէպքին հարիւրամեակը: Հեռաւոր Փոքր Ասիայի, Քրիստոնեայ Եկեղեցւոյ օրրանին մէջ, Քրիստոսի համμարձումէն մօտ 1900 տարիներ ետք, Հայ ժողովուրդը Քրիստոսի վկայ դարձաւ:
Հայոց Ցեղասպանութիւնը առաջին անգամը չէր երμ Հայ քրիստոնեաներ կը մարտիրոսանային: Ու դժμախտաμար վերջին անգամը պիտի չըլլայ՝ երμ մեր աշխարհը մարտիրոսներ պիտի տեսնէ ինչպէս կը կարդանք մեր օրերու ամէնօրեայ լուրերուն մէջ: Բայց Ցեղասպանութեան տարողութիւնը, աւերին ծաւալը՝ մարդկային կորուստի ու քաղաքակրթութեան չափանիշերով, կը զատորոշէ զայն ու կը մնայ հասկացողութենէ վեր՝ նոյնիսկ դար մը ետք:
Եւ ահա դար մը անցած՝ յետադարձ ակնարկ մը կը հաստատէ ինչ որ կը զգանք մեր սրտերուն մէջ: Իրողութիւն է որ Ցեղասպանութիւնը μարոյապէս աւելի մեծ իրադարձութիւն մըն է քան ազգային աղէտ մը, եւ որ մեր մէջ կþարթնցնէ գիտակցութիւնը թէ անոնք՝ որոնք կորսնցուցինք մեր մայրերն ու հայրերը, մեր նախնիքը՝ որոնք առիթը չունեցան ծնունդ տալու իրենց սերունդներուն իրենց ցաւին ու տառապանքին մէջ իսկ կրցան իրագործել նշանակալից իրողութիւն մը՝ որ կը խօսի համայն մարդկութեան:
Այս իրողութիւնը աւելի եւս պիտի իմաստաւորուի այս տարի Ապրիլ 23-ին՝ Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնի մէջ՝ պատմական արարողութեան մը ընթացքին: Այդ պահուն, ի տես մեր ամμողջ ու միասնական եկեղեցիին, 1915ի մեր մարտիրոսները՝ որոնք նահատակուեցան իրենց հաւատքին համար, պիտի սրμադասուին Հայաստանեայց Եկեղեցւոյ կողմէ: Այդ օրուընէ ետք զանոնք պիտի տեսնենք որպէս յաղթական հաւատքի օրինակելի վկաներ, եւ ո՛չ թէ միայն որպէս անարդարութեան խղճալի զոհեր: Այլեւս պիտի դադրինք մեր նահատակներու հոգիներուն համար աղօթելէ, ու
Գ
EASTER 2015 / Primate’s Message (Armenian) ………………………………………………….. page 2
փոխարէն պիտի դիմենք իրենց՝ որպէս սուրμեր μարեխօսելու մեզի համար: Այն μոլոր իրերը որ անոնք թողած են մեզի, նոյնիսկ իրենց լուսանկարները, մեզի համար պիտի ըլլան սրμոց նշխարներ:
Ձեղասպանութեան նահատակներուն սրμադասումը մեզի համար պէտք է ըլլայ այլակերպութեան առիթ մը, թէկուզ տակաւին անկարող ըլլանք ըմμռնելու անոր տարողութիւնը այժմու մեր դիտանկիւնէն նայած: Որպէս ժողովուրդ, այս տարի սկիզμն է միայն հասկնալու տարողութիւնը: Հիմա միայն կրնանք երեւակայել թէ սրμադասումը ի՛նչ ազդեցութիւն պիտի ունենայ մեր ժողովուրդի ապագայի մտապատկերին վրայ՝ Ցեղասպանութեան նկատմամμ:
Իսկ համμարձման ատեն՝ Յիսուսի հետ գտնուող աշակերտները նման փորձառութիւն մը պէտք է ունեցած ըլլային: Անոնք ապրած էին Քրիստոսի չարչարանքներուն, խաչելութեան եւ մահուան արհաւիրքը. իրենց սրտերը պատուած էին վշտի ու անյուսութեան զգացումներով: Բայց այս μոլորէն ետք, հիմա իրենց առջեւ շօշափելիօրէն կը կենար իրենց Տէրը, իրենց աչքերը յառած անոր՝ մինչ ան կը համμառնար փառքով:
Քրիստոսի Յարութիւնն է՝ ի վերջոյ որ մեզի կու տայ ուղիղ դիտանկիւնը տեսնելու Ցեղասպանութեան նահատակներուն սրμադասումը. որովհետեւ մեր Տիրոջ Յարութեան հրաշքին շնորհիւ է որ կրնանք տեսնել թէ ներկայի մեր վէրքերը, մեր կորուստները ըլլան անոնք հարիւր տարի առաջ կամ երէկ Քրիստոս կրեց մեզմէ առաջ: Ան իր տառապանքները տարաւ ի հաշիւ մեր վիշտերուն, մեզի հանդէպ ունեցած իր սիրով, ցոյց տալու մեզի թէ ան μաժնեկից է թէ՛ մեր յաղթանակներուն եւ թէ՛ մեր ցաւերուն:
Քրիստոսի Յարութիւնն է, ամէն μանէ աւելի, որ կը հաստատէ մեր Տիրոջ խոստումը թէ ինք պիտի յիշէ անոնք՝ որոնք իր վկաները կը դառնան, պիտի վերացնէ զանոնք, եւ նոր արարածներ դարձնէ Աստուծոյ յաւիտենական արքայութեան մէջ:
Ա՛յս է Զատկուան յաւիտենական յոյսը: Մենք եւս μաժնեկից կրնանք դառնալ այդ յոյսին՝ Յիսուս Քրիստոսի միջոցաւ: Թող այդ յոյսը ապրի մեր սրտերուն մէջ՝ երμ իրարու կþաւետենք.
ՔՐԻՍՏՈՍ ՅԱՐԵԱՒ Ի ՄԵՌԵԼՈՑ ՕՐՀՆԵԱԼ Է ՅԱՐՈՒԹԻՒՆՆ ՔՐԻՍՏՈՍԻ
Ս. Զատիկ 2015
PRESS OFFICE
Diocese of the Armenian Church of America (Eastern)
630 Second Avenue, New York, NY 10016
Contact: Karine Abalyan
Tel: (212) 686-0710; Fax: (212) 779-3558
E-mail: publicrelations@armeniandiocese.org
Website: www.armenianchurch-ed.net
March 31, 2015
(Attached please find the Easter message in Armenian)
___________________
THE EASTER MESSAGE OF ARCHBISHOP KHAJAG BARSAMIAN
Primate of the Eastern Diocese of the Armenian Church of America
YOU WILL BE MY WITNESSES
Jesus replied, “It is not for you to know the times or periods that the Father has set by his own authority. But you will receive power when the Holy Spirit has come upon you; and you will be my witnesses in Jerusalem, in all Judea and Samaria, and to the ends of the earth.” When he had said this, as they were watching, he was lifted up, and a cloud took him out of their sight. (Acts 1:7-9)
THE BOOK OF ACTS BEGINS WITH AN ENDING: Jesus Christ’s valedictory words to his disciples, just before he is “lifted up” out of human sight, to sit at the right hand of God. Before he does so, the risen Christ reminds his followers that human beings are limited creatures: even after the miracle of Christ’s resurrection, the ways of God will always be mysterious to man, and some things are simply beyond man’s capacity to know.
But in the very next moment he reassures the disciples that they will receive the power of the Holy Spirit, to make them “witnesses” in their home city, the surrounding countryside, and indeed “to the ends of the earth.” We are given in these words a vision of the future: of distant lands, and even distant times, where the followers of Jesus will be witnesses—or to use the Greek term, martures, “martyrs”—for the truth of Christ.
It is an especially poignant thought for us this Easter, one hundred years after the greatest episode of martyrdom our people have ever known. For it was in the distant land of Asia Minor (the cradle of the Christian church), some nineteen centuries after our Lord’s ascension, that the Armenian people became Christ’s witnesses.
The Armenian Genocide was not the first time Armenian Christians had suffered martyrdom. And sadly, neither would it be the last time martyrs would be made in our world—as the very headlines of today cry out to us. But the scale of the Genocide, the magnitude of the loss in human and civilizational terms, sets it apart—and defies comprehension even a century later.
And yet a century of reflection has also confirmed a feeling in our hearts—opened our minds to the realization that the Genocide is something larger, morally, than a national cataclysm. A realization has dawned that the people we lost—our own mayrigs and hayrigs, and ancestors who never had a chance to have progeny of their own—achieved, in their suffering and sacrifice, a significance that speaks to all of humanity.
We will act on that realization on April 23 of this year, during an historic ceremony at the Mother See of Holy Etchmiadzin. There, in the sight of our entire undivided church, the martyrs who died for their faith in 1915 will be acknowledged as saints of the Armenian Church. Forever afterwards we will regard them as exemplars of victorious faith, and not as figures of pity and injustice. We will no longer pray for the souls of our martyrs, but instead we will ask them, as saints, to pray for us. We will come to regard the items they left to us, even their photographs, as holy relics touched by the saints.
The canonization of our Genocide martyrs should become a transformative experience for us, in ways we cannot fully comprehend from our vantage point today. This year is only the beginning of understanding for us as a people. We can only imagine how the canonization might affect the perspective our people bring to the Genocide in the future.
The disciples standing with the resurrected Jesus prior to his ascension must have had a similar experience. They had lived through the horrors of Christ’s passion, crucifixion, and death; they had felt their own hearts engulfed in desperation and regret. And yet having endured all that, here they were, with their Lord palpably living before them, watching as he was lifted up into glory.
It is the Easter story that gives us the proper perspective from which to view the sainthood of our Genocide martyrs. For through the miracle of our Lord’s resurrection we can see that the scars we bear today, the losses we have endured—whether inflicted one hundred years ago, or last night—Christ has borne before us. He accepted them in anticipation of our own afflictions, out of his love for us, to show he abides with us in triumph as well as tragedy.
The resurrection, above all, promises those who bear witness to our Lord that they will be remembered by him, lifted up, and made new in God’s eternal kingdom.
That is the hope that Easter eternally represents. We can enter upon it, too, if we so choose. And Jesus Christ is our doorway. Let us carry that prayer in our hearts this Easter, as we affirm:
Krisdos haryav ee merelotz! Orhnyal eh harootiunun Krisdosee!
Christ is risen from the dead! Blessed is the resurrection of Christ!
Easter 2015
###
Yorumlar kapatıldı.