Yıldıray Oğur / yildiray.ogur@tg.com.tr
CHP: Telaşa lüzum yok. Cübbeli Ahmet Hoca’yı da genel başkanlığa seçseniz, sadık seçmeniniz sizi terk etmeyecek. O yüzden yüreğinizin götürdüğü yere gidin. Çünkü her yöne fırlatılmış Eros’un aşk okları, Mustafa Kemal’in altı okundan daha uğurlu gelmedi size. Jakoben devrimcilik, kasetin devrimci gücünden hakkınıza daha hayırlıydı. İlle de colormatik gözlükse Emine Ülker Tarhan’dan şaşmayın. Muharrem İnce’nin tek kusuru ise Gazi’nin Yalova’da köşkünün her gece müdavimi olacakken bu kadar geç doğmasıydı. Her şey Nutuk’u bırakıp Fuat Avni okumaya başladığınız gün başladı… Yeniden Nutuk’a dönmeyip, üzerinizdeki Kemalizm gömleğini çıkararak, logonuzu değiştirmeye cesaret edeceğiniz güne kadar böyle… Yine de günün sonunda elinizdeki en iyi alternatifin Dersimli Kemal Kılıçdaroğlu olması insanın ilahi adalete olan hayranlığını artırıyor.
Kemalistler: Atatürk Samsun’dan bir daha asla geri gelmeyecek. Köy Enstitüleri hiçbir zaman yeniden açılmayacak. Cipli türbanlı kadınlar trafikten menedilmeyecek. Kürtler karda yürüyüp kart kurt sesi çıkaran Türkler olmayacak. Uyuduğunu düşündüğünüz halk bir daha asla uyanmayacak. Eğitim seviyesi arttıkça da hiçbir şey değişmeyecek. AKP olmadı MAKP… Sandıktan her seferinde onlar çıkacak. Özür dilerim ama birinin artık size bunları söylemesi gerekiyordu…
Liberaller (Atilla Yayla’nın affına sığınarak): En son “Şu anda Türkiye’nin bir Başbakanı yok. Cumhurbaşkanı Gül yeni Başbakan atamalı” diyenini gördük. Kenan Evren’i müebbete mahkûm ettirmiş iktidarı Evren yolunda yürürken görenini. Barış yapıyor diye Öcalan’ı MİT ajanı ilan etmeye bir adım kalmışını. Erdoğan’ı Menderes’i hatırlatıp gazetecilikten zangoçluğa geçiş yapanı, ufukta serap gibi tank görenini bile… Taht misali “Bir yetmez ama evet”lik demokratlık… o kadar. Sonra bin pişmanlıkla kusup, evlerine geri döndüler. Huzurlu Kemalist anne babalarının kucağına. Yaramazlık yapmış, arkadaşlarını suçluluk psikolojisiyle ispiyonlayan çocuklar gibiler. Erdoğan’a bakakalıp, bütün tarihi kaçırmaktalar. Olmayacak, Türkiye’yi, dizilerde gördüğünüz, işe bisikletle giden Danimarkalı başbakanlar yönetmeyecek. Hippi bir New York Belediye Başkanı çıkmayacak bu sosyolojiden. Amerikalı abiniz beyaz atına binip sizi kurtarmaya da gelmeyecek. Avrupa AKP’ye karşı liberal Haçlı Seferi çağrılarınızla ilgilenmeyecek. “Bir şey”ler de olmayacak. Kemalist askerler, cemaatin polisleri derdinize deva değil. Hep Erdoğan’ı seçen milyonların arasında kaldınız işte. Başınızın çaresine bakmayı öğrenin. Erdoğan’ın 10 günlük Başbakanlığına kafayı takmayı bırakıp, 5 yıllık cumhurbaşkanlığında ne yapacağınızı düşünün. Bir de hakiki liberal demokratların yıllarca girdiğiniz haklarını nasıl ödeyeceğinizi…
Solcular: Devrim olmayacak. Evinize dönün. Gezi Direnişi’ndeki Kemalistler devrim yapamadığı için de kâinattaki enerjiye şükredin, CERN’deki kara maddenin önünde kurbanlar kestirin. Önce sağlam kamuya açık bir öz eleştiri, sonra 2001’de AKP’nin yapmaya cesaret ettiğini yapıp eski gömlekleri çıkarmak, mutlaka şiddetle yüzleşmek, geçmişin hayaletlerinden kurtulmak, Kemalizm, laiklik, çağdaşlık saplantılarını tedavi etmek… Sonra belki bir sol alternatif olmak. Türkiye’ye söyleyecek her söz bitti, para, imkânlar tükendi, Kürt siyasetinin eteklerine sığındınız. Ama orada da size huzur yok. Bari rahat bırakın onlar kendi barışlarını yapsın, siyasetlerini yapsınlar.
Cemaat: 30 yılın sonunda mavi ekran verdiniz. Ağlayan çocuk büyüdü eli kelepçeli güneş gözlüklü Fulden Uras’ı dinleten bir polis amiri oldu. Yıllarca eğittiğiniz, masterlar, doktoralar yapmalarına vesile olduğunuz insanları polislerin, istihbaratçıların peşinde heder ettiniz. İntegral sorularını çözüp Türkiye birincisi gelen pırlanta zekâlı gençlerden, her şeyi Pers oyunlarıyla açıklayan kümeler düzeyinde insanlar çıkarmayı başardınız. Bütün Manisa’nın macunları yedilirse yılda 50 kere İran’a muta nikâhı için gidemeyecek yaşlı başlı adamlara iftira attınız. Escort kızlardan askerî casus çıkarıp, haklarına girdiniz. Altın nesilden geriye her akşam Twitter’da “kaç liraya satıldın lan” diye hashtag kasan bir teneke parçası kaldı. Cemaat diye aratınca bir zamanlar sevgi hoşgörü diyalog çıkan Google bile istihbarat, dinleme, polis, savcı mı aradınız diye soruyor. 40 yılın sonunda meğerse yolsuzluklarla mücadele için kurulmuş bir De Pietro cemaati numarası yapmanız da hiç ikna edici değil. Kriminalize zihinli polislerin, çapsız gazetecilerin, loser profesörlerin kurduğu sırlar dünyasından kurtulup, okul bekleyen Moğolistanlı, Gineli çocukların hatırına aynaya bakmanızı dilemekten başka elden ne gelir…
HDP/PKK: Seçimlerden sonra Öcalan da balkon konuşmasını yaptı (Kurtuluş Tayiz’den alıntı) “30 yıllık savaşın demokratik müzakereyle sonuçlanma aşamasına geldiğini” açıkladı. Artık her şeyi post-savaş durumuna göre yenilemenin zamanı. Erdoğan’a “Hapiste anadilini konuşursun artık” dedikçe oylar artmıyor. Zaman gazetesine röportaj verip, IŞİD’i AKP’nin gençlik kolları gibi pazarlamak da inandırıcılığınızı azaltıyor. Ama silahlar uzaklaştıkça, siyaset, mevzular normalleştikçe, korktuğunuz gibi tasfiye olmuyorsunuz, oylarınız, gücünüz, meşruiyetiniz, etkinliğiniz artıyor. 50 yıldır Türkiyeleşmeyi başaramamış, CHP’nin gözünün içine bakmaktan helak olmuş Türk soluyla ilişki düzeyini manevi babalıktan, evlatlık almaya çevirmeniz hayırlı. Ama dindarlarla İhsan Eliaçık olmadan ilişki kurma zamanı artık. Heykeller dikip insanları barıştan korkutmak zamanı değil. Kürtlükten utanan bir Türkiyeleşme değil, Kürtlüğü Türkiyeleştiren bir siyasettir esas çıkış yolu. Türkiye biraz da Kürtleştikçe normalleşecek çünkü.
AK Parti: Yeni Türkiye artık eski Türkiye’yi dövmek için bir sopa değil, elinizdeki sihirli asa. Onu inşa etmek için kullanmanın zamanı artık. Reformdan vazgeçerseniz, durursunuz. Durursanız düşersiniz. İtiraz etmekten vazgeçerseniz pırıltınızı kaybedersiniz. Ama az önce biten kavganın halet-i ruhiyesinden çıkmazsanız da bıkkınlık hissi verirsiniz. Hesap sormak kadar hesap vermek, isyan etmek kadar, sorumluluk almanın bir ahlakı var. Önce kavgada biriktirilen zerzevattan sonra yük olanlardan kurtulmak gerek. Yoksa NATO üyesi, AB üyesi olmaya çalışan bir ülkenin her kötülüğü Kraliçe’den bilmesi biraz tuhaf kaçabilir. Üçüncü dünyacı ekonomik fantezilere üzerine titrenmesi gereken serveti harcatmak da pek akıl kârı görünmüyor. Toplumun yarısının oyunu alan bir partinin toplumun merkezinden başka gidecek kuytusu yok. O itirazın dünyadaki kıymeti de dünyanın kuytularından yapılması değil. 100 yıllık parantezi kapatmak görevi omuzlarınızda, kapatırken parantezin içinde kimseyi hapis bırakmama hassasiyetini göstermek de… Yeni Türkiye’yi sadece kurmak değil, Eski Türkiye’den gelecek muhacirlere ensar olmak, örnek olmak, rehber olmak sorumluluğu da sizde…
Medya: Medyanın yüzde 65’inin muhalif medyanın elinde olduğu, en küçük blogger yazarının bile lafa “Ey Tayyip” diye giriştiği ülkede diktatörlükten bahsetmeyi bırakıp daha ciddi şeylerden bahsetmenin zamanıdır: Gazetecilikten. Kongrelerde genel başkan seçtirip, askerle, polisle el ele iktidar devirmece oynamaktan vazgeçmekten. Sayıları binlere varan köşe yazarlarına analizle siyaset yapmak arasındaki farkı hatırlatmaktan.
O zaman hükümet de gazetelerle, köşe yazarlarıyla siyasi polemik yapmaktan vazgeçer belki, ne dersiniz? Dünyanın bütün demokratik ülkelerinde merkez medyalar iktidarlarla düzeyli bir ilişki kurarlar. En azından iktidarları önce asker, sonra polisle el ele verip devirmeye çalışmaz, Başbakanlar için “Mezarına tükürecekler” diye yazan yazarlara sayfalarını açmazlar. “Muhtar bile olamaz” dediğiniz adam Cumhurbaşkanı oldu, kapatılmasına malzeme taşıdığınız partisi dördüncü dönem iktidarına yürüyor. Oturup bir muhasebe yapma, azgın mahalle baskılarına aldırmadan bunu kabullenme, bununla yaşamayı öğrenmenin, Erdoğan’la, AKP iktidarıyla meşru demokratik bir iktidar olarak ilişki kurmanın, öyle de muamele görmenin zamanı gelmedi mi? Düşmanlıkla eleştirinin arasını açıp, demokratik tartışmaya katkı yapan bir medya olmanın?.. Yoksa dün oğlunu hapse attırmaya çalıştığınız, hırsız, katil dediğiniz, devrilsin diye yasa dışı dinleme kayıtlarını yayınladığınız Cumhurbaşkanı’nın size normal gazeteci gibi davranmasını beklemiyorsunuz değil mi? Peki ya her gün Yeni Türkiye deyip her gün Başbakan’ı manşet yapmaktan başka Yeni Türkiye’ye herhangi bir katkı yapmayan medya ne yapacak? Yeni Türkiye’nin merkez medyası olmayı becerebilecek mi? Eleştirinin düşmanlıktan ayrıldığı, muhalif gazeteciliğin yerini eleştirel gazeteciliğin aldığı bir Yeni Türkiye gazeteciliği mümkün olacak mı? Yoksa insanların gazetelerin köşe yazarlarını fikirlerini pekiştirmek için internetten okuyup, TV’lerde tartışma programı izlediği şu manzaradan memnun musunuz?..
18.8.2014
Yorumlar kapatıldı.