Ահաւասիկ առնեմ զամենայն նոր. (Ահաւասիկ, ամէն բան նոր կը դարձնեմ). Եւ փութով անոնք եկան ու գտան Մարիամն ու Յովսէփը եւ մսուրի մէջ դրուած մանուկը։ Եւ ճանչցան զայն այն խօսքէն, որ իրենց ըսուած էր մանկան մասին։ Եւ բոլոր լսողները կը զարմանային այն բաներուն վրայ, զոր հովիւները պատմեցին իրենց։ Իսկ Մարիամ այս ամէնը կը մտապահէր ու իր սրտին մէջ կը խորհէր։ Եւ հովիւները վերադարձան.կը փառաւորէին ու կ՛օրհնէին զԱստուած այն բոլոր բաներուն համար, զոր լսեցին ու տեսան, ինչպէս պատմուած էր իրենց։ (Ղուկաս 2։ 16-20)
DIOC E S E OF THE ARMENI AN CHUR CH OF AME R I CA (EA S T E RN)
ԱՌԱՋՆՈՐԴՈՒԹԻ ՒՆ ՀԱՅ ՈՑ ԱՄԵ Ր Ի Կ ԱՅԻ ԱՐԵ ՒԵ ԼԵԱՆ ԹԵՄԻ
Archbishop Khajag Barsamian, Primate
630 SECOND AVENUE, NEW YORK, NY 10016-4806 | TELEPHONE 212.686.0710 | WWW.ARMENIANCHURCH-ED.NET
Հայց. Եկեղեցւոյ Ամերիկայի Արեւելեան Թեմի Առաջնորդ
ԳԵՐՇ. Տ. ԽԱԺԱԿ ԱՐՔ. ՊԱՐՍԱՄԵԱՆԻ Ս. ԾՆՆԴԵԱՆ ՊԱՏԳԱՄԸ
Ահաւասիկ առնեմ զամենայն նոր
(Ահաւասիկ, ամէն բան նոր կը դարձնեմ)
Եւ փութով անոնք եկան ու գտան Մարիամն ու Յովսէփը եւ մսուրի մէջ դրուած մանուկը։ Եւ ճանչցան զայն այն խօսքէն, որ իրենց ըսուած էր մանկան մասին։ Եւ բոլոր լսողները կը զարմանային այն բաներուն վրայ, զոր հովիւները պատմեցին իրենց։ Իսկ Մարիամ այս ամէնը կը մտապահէր ու իր սրտին մէջ կը խորհէր։ Եւ հովիւները վերադարձան.կը փառաւորէին ու կ՛օրհնէին զԱստուած այն բոլոր բաներուն համար, զոր լսեցին ու տեսան, ինչպէս պատմուած էր իրենց։ (Ղուկաս 2։ 16-20)
Եւ երբ տունը մտան՝ տեսան մանուկը իր մօրը՝ Մարիամի հետ, եւ երեսի վրայ իյնալով՝ երկրպագեցին անոր. ապա բանալով իրենց գանձերը՝ անոր մատուցին նուէրներ՝ ոսկի, կնդրուկ եւ զմուռս։ Եւ որովհետեւ տեսիլքի մէջ ազդարարութիւն եղած էր իրենց չվերադառնալ Հերովդէսի մօտ, ուրիշ ճամբով գացին իրենց երկիրը։ (Մատթէոս 2։ 11-12)
ոլոր ժամանակներու հանրածանօթ այցելուներն են ասոնք՝ հովիւներ ու մոգեր, որոնք երեսի վրայ ինկան հրաշքը պատսպարող մսուրին՝ նոյնինքն Աստուածորդւոյն առջեւ։ Ս. Ծննդեան դէպքերը յուշող բոլոր տեսարաններուն մէջ այս երկու պատկերներն են, որ յաճախակիօրէն կը կրկնուին։ Դարերու ընթացքին քանի՜ քանի փոքրիկներ, հովուական տարազ զգեցած, մէկ կողմ թեքած թագով ու գլխազարդով, յառաջացած են դէպի արհեստական մսուր, ուր Մարիամի ու Յովսէփի արձանիկներ կ՛երեւին կանգնած մանուկ Յիսուսին առջեւ։
Ներկաներ, ակնդէտ, պահ մը կը ներշնչուին ծանօթ այդ հանդարտ տեսարանէն, երկիւղած մթնոլորտէն եւ ընդհանուր ցնծութենէն։ Ս․Ծննդեան հետ առընչութիւն ունեցող այցելութիւն-ները – Գաբրիէլ Հրեշտակապետին տուած աւետիսը Մարիամին, հովիւներուն եւ իմաստուն մոգերուն այցելութիւնը Արքայից Արքային – թէ զգացական եւ թէ հոգեբանական տեսակէտէ այնքան ազդեցիկ են, որ երկու հազար տարի ետք իսկ՝ արուեստի, երաժշտութեան եւ գրականութեան մարզերուն մէջ կը շարունակեն ներշնչել մարդկային ստեղծագործող միտքը։
Բայց մենք հազուադէպօրէն կ՛անդրադառնանք հետագայ դէպքերուն վրայ։ Ի՞նչ եղաւ յաջորդ հանգրուանը Յիսուսի մօր՝ Մարիամին կեանքին մէջ, այն կնոջ որ հրեշտակապետին խօսքերը որպէս գանձ իր մտքին մէջ պիտի պահէր եւ իր սրտին մէջ խորհրդածէր անոնց մասին։
Հովիւները արօտավայր վերադառնալէ ետք ի՞նչպէս «զԱստուած պիտի փառաւորէին» եւ գովաբանէին այն բոլորին համար զորս տեսած եւ լսած էին։
Անոնց նուիրատուութենէն եւ ուրիշ ճամբով մը դէպի իրենց երկիրը ուղեւորուելէն ետք մոգերուն կեանքը ի՞նչ փոփոխութիւն պիտի կրէր։ Հրէաստանի մէջ եւ այդ ճամբուն վրայ ի՞նչ բան է որ պիտի գտնէին անոնք, զոր չէին գտած եւ չէին կրնար գտնել օր մը առաջ։
Բ
PRIMATE’S CHRISTMAS MESSAGE FOR 2014 (Armenian) …………………………………………. page 2
Նոր Կտակարանը մեզի ցոյց կու տայ, թէ Աստուծոյ հետ ոչ մէկ առընչութիւն անփոփոխ կը թողու մարդու սիրտը։ Տեռատես կինը, որ դպաւ Քրիստոսի հանդերձի քղանցքին, բորոտը որ գոհունակութեամբ վերադարձաւ Տիրոջ, Նայինի այրին՝ որուն միամօր որդին մահուան դագաղէն յարութիւն առաւ շնորհիւ Քրիստոսի գութին – բոլորն ալ վերստին պիտի ծնէին աւելի խոր հաւատքով մը, որ տարբեր կեանքի մը ոլորտը պիտի փոխադրէր զանոնք։
Տասներկու առաքեալները պիտի դառնային հանճարեղ քարոզիչներ, վրիժառու Սողոսը պիտի ըլլար Սուրբ Պօղոս, մեծագոյն դէմքը քրիստոնէութիւն տարածողներուն մէջ, հարուստ վաճառական Լիդիան պիտի որոշէր բանալ իր տունը որպէս քրիստոնեայ համայնքի հանդիպման վայր՝ հակառակ հռոմէական իշխանութեան արգելքներուն, Սուրբ Գրիգոր Լուսաւորիչ տասներեք տարի Խոր Վիրապի մէջ պիտի տոկար, որպէս զի լուսաւորէր հայ ժողովուրդը։ Սրբակեաց հաւատացեալներու անհատնում հոյլեր իրենց կեանքը պիտի զոհաբերէին աղքատներուն եւ լքուածներուն համար եւ կամ պիտի մարտիրոսանային իրենց հաւատքին համար, եւ կամ ներշնչուած Սուրբ Հոգիէն, սիրով եւ հաւատքով պիտի ընթանային՝ Աստուծոյ շնորհած առատ պտուղները կրելով (Գաղատ. 5։22-23)․
Մեր ժողովուրդին պատմութիւնը – մինչեւ մեր օրերը – տոմարն է այդ մեծ ու փոքր փոփոխութեանց, որոնք իրագործուեցան Յիսուս Քրիստոսի հետ մարդկային յարաբերութեանց պատճառաւ։
Քրիստոս ինք հրաշքն է որ ծնունդ կու տայ մեծագոյն հրաշքներուն. քարեղէն սրտեր կը վերածուին մարմնեղէն սրտերու (Եզեկիէլ 36։26), մարդկային արարածներ կ՛արտօնուին ապրելու ազատ եւ լեցուն կեանք մը ի Քրիստոս։
Այս տարի, երբ Թեմիս կարգախօսն է «Ապրիլ Քրիստոսի Աւետարանը», Ծննդեան հետ կապուած վերոյիշեալ այցելութիւնները սքանչելի յիշեցումներ են Աւետարանին մտիկ ընող եւ հաւատացեալ բոլոր մարդոց, որոնք սրտանց եւ հոգեւին կը պաշտեն Փրկիչը, անդրադառնալու թէ սոսկ հրաւէր մը չէ որ ստացած են հետեւելու Անոր ։ Ոչ, «հրաւէր»ը աւելի ներխուժում մըն է. Աստուած արդէն կը բնակի մեր սրտերուն մէջ եւ ընդունած է մեզ որպէս իրը: Եւ ետ դարձ չկայ դէպի հոն ուր որ էր իրավիճակը նախապէս։
Այդպէս էր իրողութիւնը տասնեօթը դար առաջ, երբ հայ ժողովուրդը դարձի եկաւ։ Այդ նոյն լուսաւորութիւնը կրնայ շողալ նաեւ այսօր մեր անհատական կեանքին մէջ, երբ մենք եւս փոխուինք, նորոգուինք, շնորհիւ Քրիստոսի հետ մեր յարաբերութեան։
Եւ մենք եւս, նման հովիւներուն եւ մոգերուն, տարբեր ճամբով մը վերադառնանք մսուրէն, փառաւորելով զԱստուած ամենայն բանիւ, մտածութեամբ, գործով եւ շունչով։ Իսկապէս՝ ապրելու ամբողջական կերպ մը արդէն որդեգրած պիտի ըլլանք, երբ տարուան սքանչելի այս պահուն մենք եւս միանանք հրեշտակաց դասին, կոչելով՝
Քրիստոս Ծնաւ եւ յայտնեցաւ։ Օրհնեալ է յայտնութիւնն Քրիստոսի։
Սիրոյ ողջունիւ՝
Խաժակ Արք. Պարսամեան
Յունուար 2014 Առաջնորդ
PRESS OFFICE
Diocese of the Armenian Church of America (Eastern)
630 Second Avenue, New York, NY 10016
Contact: Chris Zakian
Tel: (212) 686-0710
E-mail: chrisz@armeniandiocese.org
Website: www.armenianchurch-ed.net
December 17, 2013
___________________
CHRISTMAS MESSAGE of Archbishop Khajag Barsamian
Primate of the Eastern Diocese of the Armenian Church of America
Behold, I Make All Things New
So they went with haste and found Mary and Joseph, and the child lying in the manger. When they saw this, they made known what had been told them about this child; and all who heard it were amazed at what the shepherds told them. But Mary treasured all these words and pondered them in her heart. The shepherds returned, glorifying and praising God for all they had heard and seen, as it had been told them. (Luke 2:16-20)
On entering the house, they saw the child with Mary his mother; and they knelt down and paid him homage. Then, opening their treasure chests, they offered him gifts of gold, frankincense, and myrrh. And having been warned in a dream not to return to Herod, they left for their own country by another road. (Matthew 2:11-12)
These are the most celebrated visitors of all time: the shepherds and the Magi who fell on their knees before the manger bearing a miracle, the very Son of God. Of all the scenes in the Christmas pageant, these are the two reenacted again and again. Over the centuries, how many children, themselves swaddled in shepherds’ robes, crowns and headdresses askew, have marched to the crèche where Mary and Joseph stiffly pose before a baby Jesus?
The audience holds its breath, transported for a moment by the comfortingly familiar sight, by the reverence, by the joy. The visits associated with Christmas—the angel Gabriel to Mary, the shepherds to the manger, the wise kings to the King of Kings—are so emotionally and psychologically compelling that they continue to be re-imagined in art and music and literature two thousand years later.
Yet we rarely reflect upon the moments that follow. What was the nextchapter of Mary’s life, Mary the mother of Jesus, the one who treasured the angels’ words and pondered them in her heart?
In what way did the shepherds “glorify God” when they returned to their fields, praising him for all they had seen and heard?
After the Magi offered their gifts and left for their own country, by another road, how was life different? What did they find in that country and on that road that they would not and could not just a day before?
All the rest of the New Testament teaches us that no encounter with God leaves a heart unchanged. The bleeding woman who touched Jesus’ robe; the leper who returned to his Lord in gratitude; the widow of Nain whose only child was raised up from his funeral bier by the compassionate Christ—all were “reborn” into a deeper faith that translated into a different life.
The twelve disciples became gifted preachers; the vengeful Saul became St. Paul, the greatest Christian missionary; the prosperous merchant Lydia decided, despite the danger from the Roman authorities, to open her home to Christian fellowship; St. Gregory endured thirteen years of imprisonment to enlighten Armenia. An endless chain of saintly believers have devoted their lives to the poor and the marginalized , or were martyred for their faith, or walked with love and faith in the Spirit, bearing God’s gracious and abundant fruit (Galatians 5:22-23).
The history of our own people—down to the present day—is a record of those changes, great and small, wrought by the human encounter with Jesus Christ.
Christ is the miracle that gives birth to the greatest miracle: hearts of cold stone turned into hearts of warm flesh (Ezekiel 36:26); human beings empowered to live the freest, fullest life in Christ.
In this year devoted to the Diocesan theme of “Living the Gospel of Christ,” these Christmas visits are precious reminders that all people who hear the Good News and believe—who worship the Savior with heart and soul—have not simply been invitedto follow Him. No, it is not so much an invitation as it is an invasion: God already dwells in our hearts and has claimed us as His own—and there is no going back to the way things were.
That was the truth exemplified seventeen centuries ago, in the transformational conversion of the Armenian people. And the same truth can shine forth in our own individual lives, when we are changed—made new—by our encounter with Christ.
And in the manner of the shepherds and the Magi, we turn from the manger to take “another road,” glorifying God with every word, thought, action, and breath. Truly, we have already embraced an entire way of lifewhen, in one glorious yearly moment, we join the angelic chorus to exclaim:
Krisdos dzunav yev haydnetzav! Orhnyal eh haydnootiunun Krisdosee!
Christ is born and revealed! Blessed is the revelation of Christ!
Christ is born and revealed! Blessed is the revelation of Christ!
With prayers,
Archbishop Khajag Barsamian
Primate
Primate
Yorumlar kapatıldı.