հաճ զգացում մը կ՛ունենայ մարդ՝ անդրադառնալով թէ քառորդ դար անցած է Հայաստանը ցնցող երկրաշարժի դէպքէն, Դեկտեմբեր 7, 1988-ին։ Քսան հինգ տարի առաջ էր, որ Հայաստանի մէկ քառորդը կործանեցաւ, ակնթարթի մը մէջ հազարաւոր հայրենակիցներ զոհ գացին արհաւիրքին եւ աշխարհացրիւ հայութեան կեանքը ընդմիշտ տակնուվրայ եղաւ։ Նաեւ քսան հինգ տարի առաջ էր, երբ օրհասական այդ օրերուն ականատես դարձանք մեր ժողովուրդին նկատմամբ ցոյց տրուած համաշխարհային բարի կամեցողութեան սքանչելի երեւոյթին։
ԱՌԱՋՆՈՐԴՈՒԹԻՒՆ ՀԱՅՈՑ ԱՄԵՐԻԿԱՅԻ ԱՐԵՒԵԼԵԱՆ ԹԵՄԻ
PRESS OFFICE
Diocese of the Armenian Church of America (Eastern)
630 Second Avenue, New York, NY 10016
Contact: Chris Zakian
Tel: (212) 686-0710
E-mail: chrisz@armeniandiocese.org
Website: www.armenianchurch-ed.net
December 6, 2013
___________________
###
DIOCESE OF THE ARMENIAN CHURCH OF AMERICA (EASTERN)
ԱՌԱՋՆՈՐԴՈՒԹԻՒՆ ՀԱՅՈՑ ԱՄԵՐԻԿԱՅԻ ԱՐԵՒԵԼԵԱՆ ԹԵՄԻ
Archbishop Khajag Barsamian, Primate
630 SECOND AVENUE, NEW YORK, NY 10016-4806 | TELEPHONE 212.686.0710 | WWW.ARMENIANCHURCH-ED.NET
Հայց. Եկեղեցւոյ Ամերիկայի Արեւելեան Թեմի Առաջնորդ ԳԵՐՇ. Տ. ԽԱԺԱԿ ԱՐՔ. ՊԱՐՍԱՄԵԱՆԻ ՊԱՏԳԱՄԸ
ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԵՐԿՐԱՇԱՐԺԸ՝ 25 ՏԱՐԻ ԵՏՔ
հաճ զգացում մը կ՛ունենայ մարդ՝ անդրադառնալով թէ քառորդ դար անցած է Հայաստանը ցնցող երկրաշարժի դէպքէն, Դեկտեմբեր 7, 1988-ին։ Քսան հինգ տարի առաջ էր, որ Հայաստանի մէկ քառորդը կործանեցաւ, ակնթարթի մը մէջ հազարաւոր հայրենակիցներ զոհ գացին արհաւիրքին եւ աշխարհացրիւ հայութեան կեանքը ընդմիշտ տակնուվրայ եղաւ։
Նաեւ քսան հինգ տարի առաջ էր, երբ օրհասական այդ օրերուն ականատես դարձանք մեր ժողովուրդին նկատմամբ ցոյց տրուած համաշխարհային բարի կամեցողութեան սքանչելի երեւոյթին։
Այդ դէպքին հետեւանքները այնքան ահարկու էին, որ կարելի չէ զանոնք մի առ մի թուել։ Հայաստանի ժողովուրդին համար խորունկ սուգի շրջան մըն էր այդ, երբ մահը եւ կործանումը, դատելով արտաքին նշաններէն, անխուսափելի կը թուէին ըլլալ։
Մեր Թեմի եւ աշխարհացրիւ հայութեան համար վճռական զօրաշարժի ժամն էր, որ մեր ներքին բաժանումները մոռնցնել տուաւ եւ մեր սրտերը միասնականութեամբ կեդրոնացուց աւելի հիմնական նպատակի մը վրայ՝ մեր հայրենիքին մէջ։
Մեր բոլորին համար այդ ժամը որքան որ սկիզբ մըն էր, նոյնքան ալ վախճան մը․ պահն էր գտնելու հասարակաց նպատակ մը եւ նորովի դաւանելու այն հաւատքը որ երբեմն՝ վտանգի ժամերուն յոյս ներշնչած էր հայ ժողովուրդին․ հաւատք մը որ խորհրդանշուած էր նկարներու մէջ ուր մեծագործ Վազգէն Ա․ Հայրապետը կ՛երեւէր փլատակներու մէջ ժողովուրդը մխիթարած պահուն՝ զերթ հայր մը շրջապատուած իր սիրելի զաւակներով։
Նման արհաւիրքներու պարագային՝ Ամենակալին նպատակները անիմանալի են եւ խորհրդաւոր։ Սակայն երբ դէպի ետ նայինք, կրնանք վկայել թէ մենք ամէնքս երկրաշարժէն վերապրեցանք, իսկ անոր հետեւանքները տարբեր եղան։ Հայաստանը, երբեմնի Սովետական այդ հանրապետութիւնը, վերածնաւ ազատութեան եւ անկախութեան մէջ։ Հայրենիքի եւ սփիւռքի կապերը զօրացան եւ Հայաստան երթեւեկութիւնը, որ ատենօք շատ դժուարին էր, դիւրացաւ եւ սովորական դարձաւ։
Նոր սերունդը, թէ հայրենիքի մէջ եւ թէ այստեղ Ամերիկա եւ թէ ալ աշխարհի ամէն կողմը, որոշ կերպով ձեւաւորուեցաւ պատահած ողբերգութեամբ եւ նեղութեան պահուն այնքան շատ օգնութեան հասնողներու օրհնութեամբ։
Տ
Իսկ երբեք չափազանցութիւն պէտք չէ նկատել հետեւեալ հաստատումը, թէ մեր հոգիները խորացան երկրաշարժի պատճառով։ 1988-ին հետեւող քսան հինգ տարիներու ընթացքին՝ մեր ցաւին յիշատակը պիտի վերարծարծուէր ամէն անգամ որ նման բնական արհաւիրքներ պատուհասէին մեզի նմանները աշխարհի այլ եւ այլ կողմերը։ Տառապողներուն զօրակցելու զգացումը պիտի ներշնչէր մեր ժողովուրդը, որպէս զի օգնութիւն փութացնէր եւ կարեկցէր պատուհասներու զոհերուն։
Այս բաները հայ ժողովուրդը նոր չէր որ պիտի սորվէր։ Արդարեւ մեր Տէրը սորվեցուցած էր զանոնք մեզի իր խաչին վրայէն եւ իր դատարկ գերեզմանէն։ Դասեր զորս որպէս ազգ սորված էինք 17 դար առաջ։ Դասեր զորս մեր հետ տարած էինք 1915-ին՝ մահաստուեր հովիտին ընդմէջէն։ Ասոնք տառապանքի եւ փրկութեան դասեր են, դասեր կեանքի սրբութեան եւ յոյսի զօրութեան, պատահարներ գուշակելու անկարելիութեան եւ հաւատքի հաստատութեան։
Երկրաշարժը ծառայեց որպէս միջոց, որպէս զի այդ յաւիտենական դասերը հիմնաւորուին մեր սերունդին մէջ։ Մեզի կը մնայ մեր զաւակներուն փոխանցել այդ նոյն դասերը, որպէս զի անոնք եւս իրենց կարգին ոյժ առնեն իրենց նեղ օրերուն։
Ամէն բանէ վեր՝ պէտք չէ վհատինք դէպքէն 25 տարի ետք, երբ նկատենք որ այդ դասերէն ոմանք մոռցուած են արդէն։ Ոչ, անոնք կորստեան չեն մատնուած։ Մեր ժողովուրդին հակազդեցութիւնը երկրաշարժին ցոյց կու տայ որ այդ դասերը եւ անոնց հետ կապ ունեցող աստուածային առաքինութիւնները միշտ պատրաստ կը սպասեն՝ Աստուծոյ կամքով եւ յարմար պահուն վերստին ծնելու մեր մէջ։
Իրաւ է որ հայ ժողովուրդը Աստուծոյ կամքին գործիքը եղած է իր խորունկ տառապանքներով եւ մեծ արդիւնքներով, իր էութեան խորերէն՝ անհատաբար եւ հաւաքականօրէն։ Այս տխուր տարեդարձին առիթով՝ կ՛աղօթենք որ Աստուած յիշէ այն պատուական հոգիները, զորս 25 տարի առաջ իր քովը կանչեց, եւ օրհնէ մեր հողը եւ այդ փորձութեան օրերէն փրկուած եւ փոխուած մեր ժողովուրդը։
Թող Տիրոջ ամենազօր աջը հովանի ըլլայ մեր ժողովուրդին վրայ այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեանս․ Ամէն։
Խաժակ Արք․ Պարսամեան
Առաջնորդ
Դեկտեմբեր 7, 2013
# # #
The Earthquake in Armenia, After 25 Years
A Message from Archbishop Khajag Barsamian
Primate of the Eastern Diocese of the Armenian Church of America
It is truly humbling to realize that a quarter-century has elapsed since the earthquake struck Armenia on December 7, 1988. It has been 25 years since large areas of Armenia were destroyed; 25 years since tens of thousands of our countrymen perished in the blink of an eye; 25 years since the life of the worldwide Armenian community was transformed, forever.
And it has also been 25 years since we witnessed that beautiful outpouring of goodwill from the world, directed towards our people in their hour of profound need.
The repercussions of that time were so great that they can hardly be enumerated. For the people of Armenia, it was a time of the deepest grief, when the external signs of death and destruction appeared inescapable.
For Armenians in our Diocese—and around the world—it was a time for decisive action, which drew us away from our long-held parochial divisions, and sharply focused our united hearts and minds on the greater cause of our homeland.
For all of us, it was a time of beginning as much as an ending: a moment to discover a common purpose, and to embrace anew the faith that had given hope to the Armenian nation in earlier times of peril—a hope so powerfully symbolized in those images of our great Catholicos Vasken I consoling the people amidst the rubble: a father among his beloved children.
In times of such catastrophe, the purposes of almighty God are deeply mysterious. But with hindsight, we can attest that all of us emerged from the earthquake and its aftermath changed. Armenia itself, once a Soviet republic, was reborn in freedom and independence. The bond between homeland and diaspora was strengthened, and travel to Armenia—once fraught with difficulty—became common and fluid.
A new generation of Armenians—in our homeland, here in America, and around the globe—was decisively shaped by both the tragedy of a catastrophe, and the blessing of so many helping hands in a time of need.
And it is not too much to assert that our own souls were deepened in the wake of the earthquake. In the 25 years following 1988, the memory of our sorrow would be re-awakened whenever similar natural disasters struck our fellow human beings in other corners of the world. A sense of solidarity in suffering has inspired our people to provide relief and comfort to these fellow victims of devastation.
These were not new lessons for the Armenia people. Indeed, they are the lessons our Lord taught us through his holy cross, and his empty tomb; the lessons we embraced as a nation 17 centuries ago; the lessons we carried through the valley of the shadow of death in 1915. They are lessons of suffering and redemption; of the sanctity of life and the power of hope; of the unpredictability of events, and the constancy of faith.
The earthquake was the way those eternal lessons were asserted in our generation. It falls to us to transmit those lessons to our children, so they may draw strength in their own times of affliction.
Most of all, we must not lose heart when we feel, 25 years after such an event, that some of those lessons have been forgotten. For they are not lost. The response of our people to the earthquake shows that those lessons and their associated godly virtues are always waiting to be reborn in us, at the right moment, according to God’s will.
Surely the Armenian people have been instruments of His will, through our great afflictions and our great achievements, from the depths of our beings as individuals and as a nation. On this solemn anniversary, we pray that God will remember the precious souls He drew to His kingdom 25 years ago, and that He will bless the land and the people who emerged from, and were changed by, that time of trial.
May His guiding hand be upon our people now and forever. Amen.
Yorumlar kapatıldı.