Alin Ozinyan / Ալին Օզինյան
“Türk’ün, Türk’ten başka dostu yoktur” Kemal Atatürk. Türkler, siyasi gerekliliklere göre sıralamaları değişmesi şartıyla, hemen tüm devletler ve milletlerle problemler ve görüş ayrılıkları içindedir.
İç ve dış düşmanların aranması, gerektiğinde ise yaratılması, Türk devletini “bölücülük tehlikesinden koruyan” temel siyaset olmuştur. Ermeniler, Yunanlılar ve Yahudiler, Türkiye’nin farklı dinden olan sürekli düşmanları arasında hâlâ yerlerini korumaktadır. Müslüman düşmanları ise Kürtlerdir. Kürt halkının son yıllardaki ulusal uyanışı, kendilerini hem ülke içinde, hem de ülke dışındaki başlıca düşman haline getirmiştir.
Genelde Kürtlerle meskûn olan Van’da vuku bulan depremden sonra, devletin çözemediği sorunu tabiatın çözeceği konusunda açıklamalar duyuldu.
Belirtilen yaklaşımlar, her ne kadar toplumun ilerici çevreleri tarafından telin edilmiş olsa da, Kürde karşı Türk’ün nefreti bir kere daha açığa vurulmuş oldu.
Yahudileri Siyonizmle suçlayan, Yunanlıları Birinci Dünya Savaşı’ndaki yenilgiden dolayı, İranlıları ise İslam şeriat devletini ihraç etme çabaları için affetmeyen, Kürtlerin eziyetlerini ve hürriyet tutkusunu anlamayan Türkiye için Ermeniler, kati düşman olarak kalmaya devam etmektedir.
Türkiye’nin asıl rakipleri, Ermenistan’dan çok daha güçlü olmalarına rağmen, hiçbir zaman Ermenistan ve Ermenilere karşı gösterilen düşmanca yaklaşıma “nail” olamamışlardır.
Türkiye, en kötü siyasi kriz esnasında ve savaş tehlikesinin artık kaçınılmaz olarak algılandığı zamanlarda dahi başka ülkelere karşı sınır kapatmamıştır.
Yunanistan’la, askeri çatışmalara dahi varan karışık siyasi çelişkiler içinde bulunmakla birlikte, bu ülkeyle olan ilişkilerini hiçbir zaman kesmemiştir.
Bulgaristan yönetimi tarafından Türk kökenli Bulgarlara yapılan baskılar sonucunda bu insanlar Türkiye’ye sığındıklarında, Bulgaristan’la olan sınır kapanmadı ve diplomatik ilişkiler kesilmedi
İsrail’le olan anlaşmazlıklar sonucunda Türk vatandaşları öldürüldü ve bu durumda dahi sadece İsrail mallarını boykot etme çağrısıyla yetinildi.
Türkiye’de, farklı milletlere mensup yüz binlerce göçmen vardır ve bunların çoğu, Ermenistan Cumhuriyeti vatandaşları gibi sadece yasa dışı oturma ve çalışma şeklinde Türk kanunlarını çiğnemekle kalmıyor, trafficking’e bulaşmış ve farklı milli suç gruplarında yer almaktadır, fakat hükümet hiçbir zaman onları ülkeden kovma tehdidinde bulunmamıştır.
Osmanlı İmparatorluğu’nun halefi olan Türkiye devletinin tarihi de ihanetler ve cinayetlerle doludur.
Türkiye’de, Etnik olarak Türk, Kürt, Ermeni, Yunanlı, Laz, Yahudi, Çerkez ve Süryani olan, siyasi görüşleri sol, sağ, İslamcı, Kemalist, liberal, Komünist, mümin ve ateist olan yönetici sınıfın rakipleri, yönetime talip olanlar, siyasetçiler, farklı inançlardan ruhaniler, masonlar, askerler, gazetecileri, yazarlar, büyük işadamları, homoseksüeller, fahişeler öldürülmüştür.
Türkiye’de, hükümet üstü ve bağımsız olan, günümüzde “iç veya derin devlet” olarak adlandırılan devlet, zaman-zaman katilleri yakalamış veya cinayetin çözülmesini “karanlıkta” bırakmıştır, fakat herhangi bir katil, Türkiye tarihinin hiçbir döneminde kahramanlaştırılmamıştır.
Papa’ya öldürmek isteyen suikastçı, cezasının kalanını Türkiye’deki hapishanede çekmesine ve Papa tarafından affedilmesine rağmen, H. Dink’in katili O. Samast’a gösterilen yaklaşıma layık olamadı.
2009 yılında, H. Dink’in Ermeni olmasından dolayı katledilmesinin bazı Türkler tarafından telin etmek niyetiyle günlerce protesto mitingleri ve gösteriler düzenlenmesi haricinde, başka olumlu adımlar atılmadı.
Tutuklanan katil ve tertipçilerin bir kısmı yargılandılar, fakat birçok karanlık nokta aydınlanmadı.
Hükümet sadece tetiği çeken çocuğu mahkûm etmekle yetindi ve cinayet tertibinin kaynağına ulaşmayı, “derin köklerin” açığa çıkabileceğinden korkarak denemedi.
Katil, tutuklandıktan sonra polis binasında Türk bayrağı altında, yüzleri gururla parlayan Türk polisleriyle fotoğraf çekildi.
Cinayetle belli bir ilişki içinde bulunan Türk polisi ve özel servis elemanları, cezalandırılacakları yerde terfi ettirildiler ve böylelikle, devletin desteği açığa çıkmış oldu.
Hrant’ın öldürülmesini, Türk ordusunda askerlik yapan er Sevak Balıkçı’nın 24 Nisan 2010 tarihinde öldürülmesi izledi. Sevak’ın, asker “arkadaşı” ile “şakalaşma” esnasında öldürülmesi, ilk andan itibaren bir dikkatsizliğin sonucu olarak gösterildi, fakat “dikkatsiz arkadaşın” isminin uzun zaman açıklanmaması, şüphe doğurdu.
Bu olayın davası hâlâ sürmekte olup, hayli siyasi bir görünüm almış olmakla birlikte “dikkatsiz arkadaş” tutuklanmış dahi değildir.
Türk toplumunda görülen Ermeni cezalandırma arzusu, katilin kahramanlaştırılarak devlet tarafından mükâfatlandırılması, Türkler için Ermeni’den daha tehlikeli düşman olmadığını göstermektedir. Devletin diplomatik ilişki kurmaması ve sınırın kapalı tutulması ise, Ermenistan’ın özellik arz eden tehlikeliliğini göstermektedir.
Ermeni-Türk ilişkilerinin irdelenmesi esnasında Ermenistan’ın, Türkiye’nin siyasi gündeminin öncelikli sıralamasında olmadığının vurgulanması enteresandır, fakat siyasi alanda anılmayan “Ermeni” gündelik hayatta küfre dönüşmektedir.
Zayıf düşman genellikle başlıca korkuya dönüşmez, gündelik hayatta bu düşmanın adı küfür oluşturmaz, her olay ona bağlanmaz, dahası, psikolojik korkuya dönüşmez.
Günümüz Türkiye’sinde, Ermeni kökenlere sahip olma hakkındaki konuşmalar suçlama olarak algılanmaktadır, üstelik bu durum sadece resmi ve toplumsal alanda değil, sokakta oynayan çocuk için dahi böyledir.
Bu gizli psikolojik korku Azerbaycanlılara da sirayet etmiştir.
Türk eğitimi almış ve tüm “başarıları” için kendisini Türkiye’ye borçlu hisseden Ramil Safarov’un kahramanlaştırılması da, Türk toplumundaki Ermeni düşmanlığının gelişmesiyle bağlantılıdır.
Türkiye’nin, Safarov’un Azerbaycan’a teslim edilmesiyle herhangi bir ilişkisi olmadığı konusundaki teminatlarına rağmen, Ermeni katilleri ile hamilerine karşı Türkiye’de gösterilen müsamaha, Safarov’un Azerbaycan’da kahramanlaştırılmasına yol açmıştır.
Alin Ozinyan, araştırmacı gazeteci.
http://www.mediamax.am/am/column/12316
Türkçeye çeviren Diran Lokmagözyan
*****
Ատելության մետաստազները
Ալին Օզինյան / Հետազոտող–լրագրող
«Թուրքը թուրքից բացի այլ բարեկամ չունի»
Քեմալ Աթաթուրք
Թուրքերը հակասություններ եւ տարաձայնություններ ունեն համարյաբոլոր պետությունների եւ ազգերիհետ, որոնքժամանակառժամանակփոփոխվումեն, ըստքաղաքականնպատակահարմարության: Ներքինեւարտաքինթշնամիներիփնտրտուքը, իսկհարկեղածդեպքումնաեւստեղծումը, եղելէթուրքականպետությունը«անջատողականությանվտանգիցպահպանելու» հիմնականքաղաքականությունը:
Թուրքիայի մշտական այլադավան թշնամիների շարքում շարունակում են մնալ հայերը, հույները եւ հրեաները: Կան նաեւ մահմեդական թշնամիներ` քրդերը: Վերջին տարիներին քուրդ ժողովրդի ազգային զարթոնքը նրանց դարձրեց գլխավոր թշնամի` թե երկրի ներսում, թե` դրսում: Հիմնականում քրդաբնակ Վանում տեղի ունեցած երկրաշարժից հետո լսվեցին հայտարարություններ, որ պետությանչլուծածհարցըկլուծիբնությունը: Վերոհիշյալարձագանքներնինչքանէլդատապարտվեցինհասարակությանառաջադեմշրջանակներիկողմից, միանգամեւսբացահայտվեցթուրքիատելությունըքրդինկատմամբ: Հրեաներինմեղադրելովսիոնիզմիմեջ, հույներինչներելովԱռաջինհամաշխարհայինպատերազմումպարտությանհամար, պարսիկներին` իսլամականկրոնապետությանարտահանմանջանքերիհամար, չհասկանալովքրդերիտառապանքըեւազատությանձգտումը, սակայնթուրքերիհամարբացարձակթշնամիշարունակումէմնալհայը:
Թուրքիայի հիմնական հակառակորդները լինելով Հայաստանիցշատավելիհզոր, երբեքչկարողացան«վայելել» Հայաստանիեւհայերինկատմամբդրսեւորվածթշնամականվերաբերմունքը: Թուրքիաներբեքսահմանչփակեցայլերկրներիհետ, անգամքաղաքականամենասուրճգնաժամերիժամանակ, երբնույնիսկթվումէր, թեպատերազմիվտանգնայլեւսանխուսափելիէ: Հունաստանիհետունենալովբարդքաղաքականհակասություններ, որոնքարտահայտվեցիննույնիսկռազմականընդհարումներով, երբեքդիվանագիտականհարաբերություններըչխզեցայդերկրիհետ: Բուլղարիայիիշխանություններիկողմիցէթնիկապեսթուրքբուլղարացիներիբռնաճնշումներիցհետո, երբնրանքապաստանգտանԹուրքիայում, Բուլղարիայիհետսահմանըչփակվեցեւդիվանագիտականհարաբերություններըչխզվեցին: ԻսրայելիհետունեցածհակասություններիարդյունքումսպանվեցինԹուրքիայիքաղաքացիներ, սակայննույնիսկայդժամանակսահմանափակվեցինմիայնիսրայելականապրանքներիբոյկոտիկոչերով: Թուրքիայումգտնվումենտարբերազգերիհարյուրհազարավորապօրինիմիգրանտներ, եւդրանցիցշատերըոչթեՀՀքաղաքացիներինմանմիայնապօրինիկացությամբեւաշխատանքովենխախտումթուրքականօրենքները, այլեւընդգրկվածենթրաֆիքինգիուայլքրեականազգայինհանցախմբերում, սակայնկառավարությունըերբեքնրանցերկրիցվտարելուսպառնալիքներիչիդիմում:
Օսմանյան կայսրության հետեւորդ թուրքական պետականության պատմությունը նույնպեսհարուստէդավադրություններիեւսպանություններիօրինակներով: Թուրքիայումսպանվելենիշխողվարչակազմիհակառակորդներ, իշխանամետներ, քաղաքական գործիչներ, տարբեր դավանանքի հոգեւորականներ, մասոններ, զինվորականներ, լրագրողներ, գրողներ, խոշորգործարարներ, համասեռամոլներ, մարմնավաճառներ, որոնքքաղաքականհայացքներովեղելենձախակողմյան, աջակողմյան, իսլամիստ, քեմալիստ, լիբերալ, կոմունիստ, հավատացյալեւաթեիստ: Նրանքեղելենէթնիկապեսթուրքեր, քրդեր, հայեր, հույներ, լազեր, հրեաներ, չերքեզներ, ասորիներ:
Թուրքիայում պետությունը լինելով կառավարությունից անկախ եւ վեր, այն ինչ ներկայումանվանումեն«ներքինկամխորքայինպետություն», ժամանակառժամանակհայտնաբերելէմարդասպաններին, կամսպանությանբացահայտումըթողելէ«մթության» մեջ, սակայներբեքհանրապետականԹուրքիայիպատմությանմեջչիհերոսացվելկոնկրետմարդասպանը: ՆույնիսկՀռոմիպապիվրամահափորձիրականացրածհանցագործըիրպատիժըշարունակելովկրելարդենթուրքականբանտումեւարժանանալովՊապիներմանը, չարժանացավայնվերաբերմունքին, ինչդրսեւորվեցՀ. ԴինքիմարդասպանՕ. Սամաստինկատմամբ:
2009թ. որոշ թուրքերի կողմից Հ. Դինքի հայ լինելու համար սպանությունը դատապարտելու համարօրերովբողոքիմիտինգներուցույցերկազմակերպելուցբացի, այլդրականքայլերչարվեցին: Ձերբակալված մարդասպանը ու կազմակերպիչների մի մասը դատապարտվեցին, սակայնբազմաթիվմութկետերդեռչենլուսաբանվել: Կառավարությունը բավարարվեց միայնձգանըքաշողանչափահասինդատապարտելով, չփորձելովհասնելսպանությանկազմակերպմանակունքներին, վախենալովորդրանքկբացահայտեննաեւպետության«խորքայինարմատները»: Ոճրագործը ձերբակալվելուց հետո ոստիկանությանշենքում. թուրքականդրոշիներքոլուսանկարվեցթուրքոստիկաններիհետ, որոնցդեմքերըհպարտությունէինճառագում: Սպանությանըորոշակիառնչությունունեցողթուրքականոստիկանության, հատուկծառայություններիաշխատակիցներըպատժվելուփոխարեն, պաշտոնիառաջխաղացումունեցան, լիովինբացահայտելովպետությանկողմիցցուցաբերվողաջակցությունը:
Հրանտի սպանությանը հաջորդեց թուրքական բանակի զինվոր Սեւակ Բալըքչիի սպանությունը 2010թ. ապրիլի24-ին: Բանակային«ընկերոջ» հետիբր«կատակքաշքշուկի» բռնվածՍեւակիսպանությունըառաջինիսկպահիցներկայացվեցորպեսանզգուշությանհետեւանք, սակայնկասկածելիթվացայնհանգամանքը, որերկարժամանակչէրբացահայտվում«անզգույշընկերոջ» անունը: Այսդատավարությունըշարունակվումէմինչեւօրս, ստացելէբավականքաղաքականհնչեղություն, սակայն«անզգույշընկերը» նույնիսկչիկալանվել:
Թուրքական հասարակության մեջ հայ պատժելուցանկությունը, սպանողինհերոսացնելըեւպետությանկողմիցդրահովանավորությունըեւպարգեւատրումըվկայումէ, որթուրքիհամարհայիցվտանգավորթշնամիչկա: ԻսկպետությանկողմիցդիվանագիտականկապերչհաստատելըեւսահմանիփակպահելըեւսվկայումէՀայաստանիառանձնահատուկվտանգավորությանմասին:
Հատկանշականէ, որհայ–թուրքականհարաբերություններիքննարկմանժամանակշեշտվումէ, որՀայաստանըԹուրքիայիքաղաքականօրակարգիառաջնահերթություններիշարքումչէ, սակայնքաղաքականկյանքումչհիշատակվող«հայը» առօրյակյանքումդառնումէհայհոյանք: Սովորաբարթույլթշնամինգլխավորսարսափիչիվերածվում, առօրյակյանքումիրանունըհայհոյանքչիդառնում, ամենպատահածդեպքնրանովչիբացատրվում, ավելին` հոգեբանականվախիչիվերափոխվում: ԱյսօրԹուրքիայումհայկականարմատներունենալումասինխոսակցություննընկալվումէորպեսմեղադրանք, ոչմիայնպետականուհասարակականգործիչների, այլեւփողոցումխաղացողերեխայիհամար:
Այս նույն թաքնված հոգեբանական վախը փոխանցվել է նաեւ ադրբեջանցիներին: Թուրքական դաստիարակությունստացածեւիրբոլոր«հաջողությունների» համարիրենԹուրքիայինպարտականհամարողՌամիլՍաֆարովիհերոսացումըեւսպայմանավորվածէթուրքականհասարակությանմեջհայատյացությանզարգացումներով: ՉնայածԹուրքիայիպաշտոնականհավաստիացումներին, որՍաֆարովիարտահանձմանհետորեւէառնչությունչիունեցել, սակայնԹուրքիայումհայասպանոճրագործներիեւնրանցհովանավորներինկատմամբդրսեւորվածբարեհաճվերաբերմունքըպայմանավորեցնաեւԱդրբեջանումՍաֆարովիհերոսացումը:
Ալին Օզինյանը հետազոտող–լրագրող է:
Սյունակում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին եւ կարող են չհամընկնել Մեդիամաքսի տեսակետներին:
վերադառնալԴիտումների քանակը՝ (7468)
Yorumlar kapatıldı.