İsmet Berkan
Sezen Aksu’nun yazıp bestelediği, Sertab Erener’in söylediği şarkı şöyle diyor: “Zaman basıp kanayan yarana/Unutursun, unutursun…”
Geçenlerde Ertuğrul Özkök Hürriyet’teki köşesinde şöyle yazdı:
“Ermenilerin öldürülmesini hatırlamamız için bütün dünyayı ayağa kaldırmaya çalışanlar, sonunda bizim içimizdeki unutulmuş kıyımları canlandırmayı başardılar.
Bu nedir?
Tarih bilincine kavuşmak mı?
Yoksa, bu topraklarda unutulmuş düşmanlıkları, kin duygularını canlandırmak mı?
Ama yine de bizlere şunu öğrettiği için memnun olmalıyız.
Bu topraklarda yas tutması gereken insanlar sadece Ermeniler değil.
Katliama uğramış Türkler, Çerkezler, Kürtler, Gagavuzlar da var…
İsteyen bu listeye kendi ecdadının kanıyla ekleme yapabilir.
* * *
Bizler, bu acıların hatırlanması değil unutulması gerektiğine inanıyorduk.
Ama ne yazık ki onlar galip geldi.
Zaman unutmak değil, hatırlamak zamanıymış.
Biz kötülükleri unutup, iyilikler üzerine bir gelecek kuralım istiyorduk.
Hayır, önce kötüleri hatırlayalım, sonra iyi bir gelecek kuralım cevabı geldi.
Öyleyse buyrun bu kötülükler arkeolojisine.
Herkes elinde kazma, kazılara başlasın.
Bakalım bulacağımız şeyler hazine mi, yoksa toplu hüzün mezarlıkları mı olacak.
* * *
Herkes emin olsun ki artık Anadolu’nun dört bir köşesinde her gün bir kıyımın ağıtları yakılacak.
Her gün bir halk, başkasına karşı kin duygularını yeniden bileyecek.
Gayriresmi tarih mi istiyorsunuz.
İşte size gayriresmi tarihler…
Sadece Ermenilerin değil.
Emin olunuz ki, artık Selanik’te katledilen Türkleri de hatırlayacağız.
Ben kendi payıma Rodop Dağları’nda kaybettiğim akrabalarımın yasını tutmaya başlayacağım.
Tabii hesabını sormaya da…
Oysa bugünün Bulgarlarıyla, Yunanlılarıyla, Rumenleriyle hiçbir meselem yok.
Tam aksine o insanları çok seviyorum. Akrabam kadar seviyorum.
Tarihi eşelemeyi matah sananlar, ne yazık ki kin yarışını başlattı.
Artık herkes kendi yasını tutacak.”
* * *
Haklı mı Özkök?
Hatırladığımızda, tarihten sadece kin mi çıkarırız? Hatırlamak illa ki sağlıksız, unutmaksa sağlıklı bir şey midir?
Ve benim için daha önemli bir soru:
Neden unutmayı tercih ederiz; Müslüman olduğumuz için mi?
Zaman basıp kanayan yaramıza, unutuyoruz. Ama bir gün bir yerden çıkıp geliveriyor geçmişin şeytanları işte. Keşke gelmeseler ama geliyorlar… Ne yapacağız o zaman?
Bize hatırlamak istemediğimizi hatırlatan şeytanı taşlamanın anlamı var mı?
Benim bu sorulara verecek bir cevabım yok, sizin var mı?
Yorumlar kapatıldı.