Ե. Ինչպէս աշխուժացնել եկեղեցւոյ հոգեւոր եւ հասարակական առաքելութիւնը եւ զայն կենսագործել ժողովուրդի ամէնօրեայ կեանքին մէջ, այլ խօսքով՝ ըլլալ ժողովուրդով եւ ժողովուրդին համար:
Ս. Սահակ Պարթեւ Հայրապետի կանոններուն մէջ հետեւեալ ձեւով սահմանուած է Եկեղեցի հասկացողութիւնը. «Քանզի եկեղեցի մեզ ո’չ ցուցանէ պատուիրանն Աստուծոյ որ ի քարանց եւ ի փայտից է շինեալ, այլ զհաւատով շինեալ զազգս մարդկան ի վերայ վիմին հաստատութեան. ապա ուրեմն ճշմարիտ հաւատն է եկեղեցի, որ գումարէ եւ շինէ զմեզ ի մի միաբանութիւն գիտութեան որդւոյն Աստուծոյ» («Որովհետեւ Եկեղեցին քարեղէն կամ փայտէ շինուած Աստուծոյ պատուիրանը չէ՛ որ կը ցուցնէ մեզի, այլ հաստատուն վէմի վրայ հաւատքով կերտուած մարդկային ցեղը. ապա ուրեմն Եկեղեցին՝ ճշմարիտ հաւատքն է, որ Աստուծոյ Որդին ճանչցողներու միաբանութեան մը մէջ կը մէկտեղէ մեզ:» Սոփերք Հայկականք, Բ. Էջ 100-101): Պարզ բացատրութեամբ՝ ժողովուրդը նոյն ինքն Եկեղեցին է, եւ ո՛չ թէ քարէ կամ փայտեայ շէնքը:
Պատմութենէն գիտենք որ հայ հոգեւորականը եղած է ժողովուրդին դաստիարակը թէ՛ եկեղեցւոյ մէջ եւ թէ՛ եկեղեցւոյ շրջաբակէն դուրս, անոր ընկերային եւ հասարակական կեանքին մէջ:
Հսկայ քայլ մը նուաճած կ՛ըլլանք Հայց. Եկեղեցւոյ բարեկարգութեան աշխատանքին մէջ, եթէ նոյն բծախնդրութիւնը ցոյց տայ այսօր եկեղեցականութիւնը, եւ անգամ մը եւս ստանձնէ ժողովուրդին կրօնական դաստիարակութիւնը, ներկայ դարուն պայմաններուն եւ պէտքերուն համաձայն, եւ զայն արտացոլացնէ ժողովուրդի ընկերային հասարակական կեանքին մէջ:
Առաջին. Եկեղեցին լաւագոյն բեմն է կրօնական դաստիարակութեան համար, եթէ ունենանք անշուշտ՝ Ս. Գրոց գիտութեամբ պատրաստուած եկեղեցականներ, որոնք պիտի խուսափին հոգեւոր նկարագիր չունեցող քարոզներէն, եւ քարոզի քօղին տակ՝ ազգային եւ վարչական հարցեր չարծարծեն:
Եկեղեցին որպէսզի կարենայ իր դաստիարակչի դերը լաւագոյնս կատարել անհրաժեշտ է որ ըլլայ մշտահոս ակնաղբիւրը Աւետարանի հոգեւոր ճշմարտութիւններու ճառագայթող լոյսին:
Երկրորդ. նոյնքան անհրաժեշտ են Կիրակնօրեայ դպրոցները եկեղեցիներու կողքին, որովհետեւ հոն ջամբուած կրօնական ուսուցումները, նոյնքան կենսական եւ դաստիարակիչ են որքան եկեղեցւոյ բեմերը, նամանաւանդ մեր նորահաս սերունդին համար, որուն պիտի յանձնենք մեր ինքնութեան գոյութենական պայքարի ջահը:
Երրորդ. նկատի ունենալով մեր ժողովուրդի կենցաղային նոր պայմաններն ու պարտաւորութիւնները, յոյժ կարեւոր են հովուական այցելութիւնները՝ որպէս գործնական ազդակ հոգեւոր դաստիարակութեան: Առաւել եւս, նոյնքան կարեւոր է կարեկցիլ ժողովուրդի ցաւերուն եւ հասնիլ, որքան կարելի է, անոնց ընկերային, հասարակական կարիքներուն:
Աննպատակ չէ, որ մեր Եկեղեցւոյ աստուածաբանութեան ուսուցման մէջ կարեւոր դեր եւ տեղ տրուած է Հովուական Աստուածաբանութեան, որովհետեւ այդ գիտութեամբ պատրաստուած եկեղեցականը, իր հմտութեամբ եւ անսակարկ նուիրումով, կ՛առինքնէ հաւատացեալները եւ անոնք ալ իրենց կարգին կ՛ոգեւորեն եւ կ՛աշխուժացնեն Եկեղեցին:
Չորրորդ. եկեղեցական արարողութիւններէն անկախ, շաբաթական Սուրբ Գրոց սերտողութեանց պահեր ստեղծել: Նկատի ունենալով որ կրօնական դաստիարակութեան լաւագոյն միջոցներէն մէկն է Սուրբ Գրքի սերտողութիւնը, պարտինք զայն մատչելի ընել ժողովուրդին, նոյն ատեն քաջալերելով եւ խրախուսելով, որ անոր համընթաց առանձնական ընթերցումը վառ պահէ ընթերցող անհատին ուշադրութիւնը կրօնական կեանքի եւ հոգեւոր արժէքներու հանդէպ:
Եւ վերջապէս, ճոխացնել ժողովուրդի կեանքը հոգեւոր գրականութեամբ, որպէսզի լուրջ հրատարակութիւններու ընկալումի ճամբով, աւելի կարենան մօտենալ Աստուծոյ ճշմարիտ լոյսին: Դժբախտաբար հոգեւոր գրականութեան բացակայութիւնը զգալի է ամէնուրեք: Եկեղեցին, իբրեւ կեանք ունեցող հաստատութիւն, ամրօրէն կապուած է ժողովուրդի կեանքին, եւ որպէսզի զայն կարենայ ներկայացնել՝ չի կրնար քարացած մնալ հոն ուր որ է այսօր, երբ իր շուրջ ամէն ինչ յարատեւ շարժման մէջ է:
Եկեղեցին կենդանի է երբ կենսունակութիւն կայ իր ներսը, երբ կը քալէ ժամանակին հետ ապահով եւ ինքնավստահ քայլերով, երբ իր ժողովուրդին հետ է եւ կ՛առաջնորդէ զայն նոր դարաշրջանի պահանջներուն եւ ժողովուրդին հոգեւոր պէտքերուն համեմատ:
Հայց. Եկեղեցին քասանմէկերորդ դարու մարտահրաւէրներուն դիմաց յստակ կեցուածք մը ունենալու համար անհրաժեշտ է որ ունենայ լուսաւոր մտատիպար եկեղեցականներ, որոնք կարենան խանդավառել ժողովուրդի հոգեկան խոյանքները, անոր բարոյական սկզբունքներու իմացումը եւ ամրապնդեն պատասխանատուութեան ոգին:
Այս մտատիպար եկեղեցականները պիտի փնտռեն աղքատները, զրկուածները, հիւանդները, հալածուածները եւ անոնց խորտակուած հոգիներուն խորը պիտի արթնցնեն օրուան զրկանքներուն հանդուրժելու կորովը եւ վաղուան ազատութեան անկորնչելի յոյսը եւ, Առաքեալներու օրինակով՝ հիւանդներու սնարին մօտ տանին Ս. Հոգւոյ մխիթարութեան շունչը:
Դժբախտաբար, ներկայի եկեղեցականները իրենց կենցաղով նոր սերունդներուն մէջ ցամքեցուցած են հոգեկան հայեցողութեան, աննիւթականին եւ բարոյականին տենչացող ազնիւ խոյանքները, եւ խորտակած են անոնց ազնուատենչ իտէալները եկեղեցասիրութեան եւ հայրենասիրութեան:
Հայց. Եկեղեցին պիտի կարենա՞յ վերստեղծել կորսուած ներդաշնակութիւնը իր հոգեւոր առաքելութեան: Հաստատական պատասխան մը տալու համար, հարցը բաւականին բարդ է եւ կնճռոտ, որովհետեւ մեզի կը պակսին ձեռնհաս առաքեալներ ու քարոզիչներ այդ մեծ հրաշքը կատարելու համար:
Բոլոր ժամանակներէ աւելի, ԱՅՍՕՐ Հայց. Եկեղեցին պէտք ունի լուսաւոր մտատիպարներու, սիրոյ եւ խաղաղութեան ներկայացուցիչներու, հերոսներու եւ «մարտիրոսներու», որոնք պիտի կարենան խանդավառել մեր հոգեկան խոյանքները եւ բարոյական իմացումները:
Առանց հաւատքի, առանց յոյսի եւ սիրոյ լոյսին, կեանքը տառապանքի շղթայ մըն է մարդկութեան վզին անցուած: Եւ այդ շղթան անտանելի է նոյնիսկ եթէ ան շինուած ըլլայ ոսկիով: Հայ ժողովուրդը, կրօնական տեսակէտէ, կը գտնուի ահաւոր փլուզումներու առջեւ եւ նիւթն ու ունայնութիւնն են որ կը շրջապատեն զինք:
Ժամանակն է որ Եկեղեցին աշխուժացնէ իր հոգեւոր առաքելութիւնը եւ զայն կենսագործէ իր ժողովուրդի ամէնօրեայ կեանքին մէջ եթէ մտահոգ է իր ժողովուրդի ապագայով:
ՈՍԿԱՆ ՄԽԻԹԱՐԵԱՆ Շար. Զ.
17 Դեկտեմբեր, 2013
THE ARMENIAN APOSTOLIC CHIRCH IS HELD HOSTAGE – VI
E. How to revitalize the spiritual life of the church and reflect it in the daily lives of ordinary people. In other words, the issue of being the guiding light and spiritual compass of the people.
According to St. Sahag’s Canons, the Church is not a structure made of stone or wood, but rather, it is the people. Historically speaking, “the priest” has always played a dual role in Armenian society: one, as educator of the faith, and the other, as the guiding beacon to the faithful to walk the righteous path in their daily lives.
We would be taking a huge step forward in the reformation of the Armenian Church if only the clergy today would assume that same responsibility for educating their flock, in addressing the modern socioeconomic exigencies and pressures of a 21st century world.
First, the Church offers the perfect pulpit for religious education, provided, of course, our priests possess the highest form of religious and pastoral learning.
In order for priests to be able to educate the public fully, they need to constantly spread the Word–that “flowing fountain of spiritual light” that the Bible teaches.
Second, It is very important to have Sunday Schools adjacent to our churches. They are as important as the church altar. This way, our youth could be directly guided to the righteous path, where they would bear the torch of our identity and manifest our existence as a Christian nation.
Third, bearing in mind the modern needs of our people, it is imperative for priests to perform pastoral visits to the faithful. This manner of continuing to educate the public is as necessary as Sunday services. In addition, it offers a wonderful opportunity to address the flock’s socioeconomic concerns and needs.
It is for good reason that such heavy emphasis is placed on pastoral visits in the theological training of priests within the Armenian Church. A properly educated priest, with supreme dedication to his charge, can attract the faithful in droves, and in return, they would revitalize the church.
Fourth, besides the ordinary church services, it is important to have weekly Bible studies. Moreover, the Bible being the best sources of religious education, we should make its study vastly universally available to the faithful, and further encourage them to read it individually at home or at the office as a source of spiritual enlightenment.
Last but not least, it is important to enrich the lives of the faithful with religious literature. Availed with such readings, the faithful would get closer to the real light, to Jesus Christ. It is often rued that we lack such publications in our lives. The Church, as a living institution, should be firmly entrenched in peoples’ lives. Hence, it can ill afford to stand idly by when the world is in such a turbulent state.
The Church must be alive and vibrant from within. And it must be resolute in its commitment to the faithful. Only then can it lead the people and provide comfort and guidance to their mundane and spiritual needs.
To encounter all the challenges of the 21st century, the Armenian Apostolic Church should have ideal priests, who could revitalize and energize the faithful in their spiritual endeavors and instill in them the spirit of responsibility. The ideal priest would seek the poor, the needy, and the neglected. He would revive in them the hope of future freedom and bring to the sick–as the Apostles once did–the solace and the comfort of the Holy Spirit.
Unfortunately, the priests today, with their unorthodox, lavish life styles, are not role models for our new generation, and have tarnished their own image of holiness and patriotism.
Will the Church be able to revive its spiritual mission? It is difficult to answer in the affirmative precisely because we lack such new apostles and preachers who would perform this miracle.
Today, the Armenian Apostolic Church needs model priests: representatives of love and peace, of heroes and martyrs who could revive our spiritual and moral values.
Without faith, without hope and love, life is like a chain of pain and misery around the neck of mankind, and be it even made of gold, it is hardly bearable. Currently, the Armenian Nation faces a great, impending spiritual collapse. This is due primarily because the entire world has digressed into a materialistic morass, where even our priests prefer the comfort of worldly trappings over their avowed commitment to spreading the word of God and serving the needs of the flock.
It is high time for the Church, with its opulence-minded clergy, to awaken from its gilded stupor and revitalize the spiritual life of its people. If the Armenian Church intends to restore its historical position as the sacred force of a nation, it must undergo a fundamental transformation in direction and purpose–here and now!
VOSGAN MEKHITARIAN to be continued
December 17, 2013
Yorumlar kapatıldı.