Bir Kemalist’in itirafları: İzmir’i niçin yakıyorduk?  Emre Aköz

Sabah gazetesinin izin vermemesi nedeniyle haberin tamamını yayımlayamıyoruz. Haberi http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/akoz/2010/04/08/bir_kemalistin_itiraflari_izmiri_nicin_yakiyorduk
adresinde okuyabilirsiniz.

bendeki, ‘Çankaya’nın sansürlenmiş baskısıymış.
Sahaflardan eski bir baskısını aldım. İki cilt. Bu kez sansürlenen bölümü buldum.
İlk cildin sonuna doğru, Eylül 1922’deki İzmir yangınını Falih Rıfkı şöyle anlatıyor…
(“Aynen” aşağıya alıyorum. Ermeni tehcirine değindiği cümleye de dikkatinizi çekerim:

***

“İzmir’i niçin yakıyorduk? Kordon konakları, oteller ve kazinolar kalırsa, azlıklardan kurtulamıyacağımızdan mı korkuyorduk. Birinci Dünya Harbinde Ermeniler tehcir olunduğu vakit, Anadolu şehir ve kasabalarının oturulabilir ne kadar mahalle ve semtleri varsa, yine bu korku ile yakmıştık. Bu kuru kuruya tahripçilik hissinden gelen bir şey değildir. Bunda bir aşağılık duygusunun da tesiri var. Bir Avrupa parçasına benzeyen her köşe, sanki hıristiyan veya yabancı olmak, mutlaka bizim olmamak kaderinde idi. Bir harb daha olsa da yenilmiş olsak, İzmir’i arsalar halinde bırakmış olmak, şehrin Türklüğünü korumaya kâfi mi gelecekti? Koyu bir mutaassıp, öfkelendirici bir demagog olarak tanımış olduğum Nureddin Paşa, ta Afyon’dan beri Yunan’lıların yakıp kül ettiği Türk kasabalarının enkazını ve ağlayıp çırpınan halkını görerek gelen subayların ve neferlerin affetmez hınç ve intikam hislerinden de şüphesiz kuvvet almakta idi.” (Çankaya, 1958 baskısı, Dünya Yayınları, s. 212-213)