Bekir COŞKUN
BELKİ bu başlıktaki öneri karşısında “Olur mu?” diyeceksiniz.
Olur…
Mısırlılar öyle yaptılar. İslam áleminin tek Nobel Ödülü’nü alan yazarı Necip Mahfuz’u önce her sokağa çıktığında kovaladılar. Sonra birçok kez dövdüler. Nihayet kolundan bıçakladılar, kolu sakat kaldığı için asla bir daha yazamadı.
Biz de yapabiliriz.
*
Orhan Pamuk’un “Bu topraklarda 1 milyon Ermeni, 30 bin Kürt öldürüldü” şeklindeki sözlerinden dolayı bu ödülü aldığı görüşü öne çıkıyor.
Bu doğru da olabilir.
Ama; bu ülkede düşünce özgürlüğü olsaydı, işimize gelmeyen sözleri söyleyenler yargılanmasaydı, mahkeme kapısında linçlerle karşı karşıya gelmeselerdi… Kısacası herkes her şeyi korkusuzca tartışabilseydi, Orhan Pamuk’un böyle bir avantajı olabilir miydi?..
Bilemezsiniz…
Çünkü siz “Ermeni soykırımı yoktur” demeyi suç sayan Fransa’ya küfrederken, tersini söylemenin de bu ülkede çoktandır suç olduğunu aklınıza bile getirmemişsinizdir.
*
Dünyanın tanıdığı aydınlarını, ya yurtdışına kovalamış, kaçamayanları tarlalarda boğmuş, kalanları ya yakmış, ya bombayla havaya uçurmuş bir toplum, tüm kabahati başkalarına ata ata daha fazla gidemez.
Bu körlük daha çok duvarlara toslatır Türkiye’yi…
Yazıktır…
Lütfen dönüp bakın artık; sadece kendini haklı gören bu hoşgörüsüz, bu fanatik, bu ortaçağ yapısı ile daha fazla gidilmiyor.
İşte böyle olur:
Fransa’nın ilkel yasasına yeterince kızamazsınız; benzeri çoktandır bizde olduğu için…
Orhan Pamuk’un Nobel Ödülü almasına yeterince sevinemezsiniz; o ödülü ulusal söylemlerle çatışarak aldığı için…
*
Bizim kuşaklar her zaman böyle iki zıt duygunun arasında kalıp ezildi dostlar; acı ile sevincin, özgürlük ile tutsaklığın, kavga ile barışın, mutluluk ile mutsuzluğun…
Yeni kuşaklar ezilmesin.
Çocukların hatırı için…
Artık dönüp kendimize bakmamız gerekiyor.
Böyle gidilmiyor…
Gidilemez…
http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/5255940.asp
Yorumlar kapatıldı.