Nazım Alpman
Türk-Ermeni ilişkilerinde yüksek tempolu bir dönemin içinde bulunuyoruz.
Türkiye’den giden delegasyon Erivan’da soykırım anıtına çiçek bırakıp saygı duruşunda bulunuyor. Delegasyondan Murat Belge oturduğu kahvede başından aşağı şarap dökülerek kutsanıyor! Başbakan Tayyip Erdoğan “Tarihimizle yüzleşebiliriz” diyor. Ermenistan Devlet Başkanı Robert Koçaryan “diplomatik ilişki kuralım” istiyor.
Benim aklıma ise yakın tarihimizden iki Türk-Ermeni ilişkisi geliyor.
Milliyet’te çalıştığım yıllarda Türkiye Ermenisi (Ona “Türk Ermenisi” ya da “Ermeni Türk”ü de denilebilir) fotomuhabiri Garbis Özatay ile birlikte Batman’ın dağ köylerinde dolaşıyoruz.
Köy meydanında gençlerle sohbet ederken bir tanesi Garbis’e dönerek “Kapris abi” dedi:
-Senin ismin biraz değişik?
Garbis “Ben Ermeniyim” deyince etrafımızı çeviren kalabalık hep bir ağızdan gürledi:
-Estağfurullah abiiii!
***
Ünlü Habercimiz Coşkun Aral daha mesleğinin başındadır. Savaş Ay ile birlikte 1977’de Paris’te gitmişler banliyö kasabalarından birinde ucuz otele üslenmişler. Ellerinde özel haber fotoğrafları vardır. Bunları Paris’te yaşayan bir Türk gazetecisine gösterip satacaklar, aldıkları para ile de Türkiye’ye döneceklerdir.
Savaş otelde kalır, Coşkun elinde fotoğraflarla Sipa Press’in yolunu tutar. Aral, Gökşin Sipahioğlu’nun yanından “yıkılmış” olarak çıkar. Gökşin Abi, üniversiteli gençlerin kavgaları, silahlı çatışma fotoğraflarına bakarak köpürür:
-Türkiye’yi bunlarla mı tanıtacaksınız?
Coşkun büyük ümitlerle geldiği Sipa’dan paramparça ayrılır… O yıllarda Türkçe ve Arapça dışında dil de bilmiyordur. Ağlayacak kıvamda yürürken aralarında Türkçe konuşan pala bıyıklı bir kalabalığa rastlar. Sevinçe aralarına dalar:
-Selamünaleyküm.
-Türk müsün?
-Evet!
Bu yanıtın ardından suratına şiddetli bir yumruk inen Coşkun yere yuvarlanır.
Ermeni göstericiler 24 Nisan Soykırımı Anma Günü münasebetiyle Paris THY bürosunu önünde gösteri yapıyorlar.
Coşkun Aral bunu biraz pahalı biçimde öğrenir.
Yorumlar kapatıldı.