LONDRA – Samuel Beckett’in ‘Krapp’in Son Bandı’ oyunu, şüphesiz 20. yüzyılın en etkileyici monologlarından biri. 1958’de Kraliyet Mahkeme Tiyatrosu’nda ilk kez sahnelendiğinde bile, kayıt teknolojisinin insan hafızasını nasıl etkileyebildiği adına zamanının hayli önündeydi. Oyunda Krapp isimli bir adam, 69. doğum gününde bulduğu tıka basa dolu eski bir kutudan çıkan ‘antik ses kayıtları’ arasında anılarıyla boğuşuyor. Oyun adeta Krapp’in kendi belleğine yaptığı retrospektif bir dalış, melankolik bir yansıma.
Beckett’in ‘Krapp’in Son Bandı’ oyunu şimdilerde, halen hummalı şekilde, çekimleri bitmiş Ararat filminin lobi faaliyetleriyle meşgul olan, Ermeni asıllı Kanadalı film yönetmeni Atom Egoyan’ın son sanat projesi.
Yönetmenin ‘Steenbeckett’ adlı yerleştirmesi,
15 Şubat-17 Mart tarihleri arasında Londra’da bulunan Artangel Güncel Sanat Merkezi tarafından, eski İnsanlık Müzesi’nde sanatseverlerle buluşuyor. Merkez, yakın zaman içinde yine bir yönetmen olan Mike Figgis’in başka bir projesine ev sahipliği yapacak.
Belleğin minyatür labirenti
Minyatür bir labirent olarak da düşünülebilecek olan ‘Steenbeckett’ yerleştirmesi, bir insanın kişisel arşivine yaptığı bir tür ‘iç yolculuk’ özelliği taşıyor. Ses kaydının gizemi ve çıtırtısıyla birlikte sinemanın türlü olanaklarına da dozunda başvurulan yerleştirmede, Krapp’in ‘tekil ses’i anıtlaşıyor. Kraliyet Sanat Akademisi’nin desteğiyle hayata geçirilen ‘Steenbeckett’, eski etnografya müzesinin unutulmuş bir odasında canlandırılıyor. Müze içinde, ziyaretçilerin sadece camdan görebilecekleri, filmlerin ve ses bantlarının birbirine karıştığı bir ‘hafıza ormanı’ yaratılıyor. Bellek ve görüntü, günümüze pek uygun bir yeniden sunumla hızla ileri sarılıyor, oynatılıyor, karman çorman ediliyor ve siliniyor. Kayıp klasik eserler, eşyalar ve Krapp’ın yeniden formatlanan sesi, İnsanlık Müzesi’nde tüm karmaşıklığıyla yankılanıyor. (The Guardian)
Yorumlar kapatıldı.